Stabilna choroba wieńcowa — jak optymalizować terapię?

Streszczenie

Stabilna choroba wieńcowa (SCAD) to zespół objawów klinicznych, takich jak uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, żuchwie, barku, plecach lub kończynach górnych, spowodowanych wysiłkiem lub stresem emocjonalnym, ustępujący po odpoczynku lub po przyjęciu nitrogliceryny. Częstość choroby wieńcowej zwiększa się z wiekiem, a obecnie szacuje się, że w populacji europejskiej wynosi ona 20 000– 40 000 na milion osób. W codziennej praktyce klinicznej niedokrwienie mięśnia sercowego najwcześniej można rozpoznać za pomocą badania echokardiograficznego, nieco później przy użyciu EKG, a objawy kliniczne(ból) występują na końcu kaskady zdarzeń. Obecna klasyfikacja zawansowania SCAD jest oparta na 4-stopniowej skali zaproponowanej przez Canadian Cardiovascular Society. Podstawami terapii SCAD są prewencja i ograniczenie czynników ryzyka: zaprzestanie palenia tytoniu, regularna aktywność fizyczna, zmniejszenie nadmiernej masy ciała oraz odpowiednia dieta. Poprawę rokowania powodują leczenie zaburzeń gospodarki lipidowej i węglowodanowej oraz normalizacja wartości ciśnienia tętniczego. Poprawę komfortu życia uzyskuje się przez stosowanie leków zwiększających perfuzję wieńcową i zmniejszających zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. U chorych, u których mimo optymalnej farmakoterapii i modyfikacji czynników ryzyka nadal występują dolegliwości stenokardialne ograniczające aktywność życiową oraz jeśli lokalizacja zmian w tętnicach wieńcowych grozi martwicą dużego obszaru miokardium, zaleca się rewaskularyzację inwazyjną.