Lerkanidipina w leczeniu nadciśnienia tętniczego i jego powikłań sercowo-naczyniowych

Abstract

Antagoniści wapnia są powszechnie stosowaną grupą
leków w terapii nadciśnienia tętniczego. Lerkanidipina
jest dihydropirydyną o długim czasie działania
i charakteryzuje się wysoką selektywnością naczyniową.
Lek wykazuje skuteczność w redukcji ciśnienia
tętniczego w ciągu 24 godzin. Lerkanidipina ma
słabe działanie kardiodepresyjne (inotropizm ujemny)
i wysoką lipofilność. Nie stwierdzono istotnych
różnic w skuteczności hipotensyjnej między lerkanidipiną
a nifedipiną GITS, losartanem, kaptoprilem i amlodipiną w badaniach trwających 4–16 tygodni.
Lerkanidipina okazała się skutecznym i bezpiecznym
lekiem u pacjentów w podeszłym wieku z nadciśnieniem,
a zwłaszcza u pacjentów z izolowanym
nadciśnieniem skurczowym. Wydaje się, że stosowanie
tego leku wiąże się z niekorzystnym wpływem
na parametry gospodarki węglowodanowej u pacjentów
z cukrzycą typu 2. Stosowanie lerkanidipiny jest
związane z mniejszą częstością obrzęku podudzi
w porównaniu z innymi antagonistami wapnia w równoważnych
dawkach.