Nadciśnienie złośliwe stanowi najcięższą postać nadciśnienia tętniczego, charakteryzującą się wysokim ciśnieniem rozkurczowym i szybkim postępem powikłań narządowych. W ostatnich dekadach nadciśnienie złośliwe rozpoznaje się rzadziej, co wynika z większej wykrywalności nadciśnienia tętniczego i rozpowszechnienia leczenia hipotensyjnego. Częstość nadciśnienia złośliwego w populacji chorych z nadciśnieniem pierwotnym mieści się w zakresie 0,1-1%. Czynniki patogenetyczne nadciśnienia złośliwego są złożone i nie zostały jednoznacznie ustalone. Uważa się, że rozwój nadciśnienia złośliwego jest wynikiem mechanicznego uszkodzenia ciągłości śródbłonka, a także jego zaburzonej funkcji hormonalnej. U chorych z nadciśnieniem złośliwym dochodzi również do aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron. W obrazie klinicznym nadciśnienia złośliwego dominują: wyraźnie podwyższone ciśnienie rozkurczowe, postępująca niewydolność nerek i objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego o różnym stopniu nasilenia, z ciężką encefalopatią włącznie. Postęp i rozpowszechnienie farmakoterapii nadciśnienia tętniczego istotnie zmieniły rokowanie chorego z nadciśnieniem złośliwym, jak również doprowadziły do coraz rzadszego występowania omawianej postaci nadciśnienia tętniczego.