Niniejszy artykuł stanowi przegląd literatury anglojęzycznej dotyczącej terapii hipotensyjnej u pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc. W pracy omówiono mechanizm działania poszczególnych grup leków hipotensyjnych: diuretyków, antagonistów wapnia, inhibitorów konwertazy angiotensyny, antagonistów receptora angiotensyny II, β-adrenolityków, α-adrenolityków i innych. Ponadto omówiono próby i badania kliniczne oraz zaproponowano algorytm postępowania u chorych z nadciśnieniem tętniczym i chorobami płuc ze szczególnym podkreśleniem znaczenia indywidualizacji terapii. Niestety, dotychczas nie sformułowano zasad EBM (evidence-based medicine), według których możliwy byłby dobór terapii u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i współistniejącą chorobą płuc. Brakuje też dużych randomizowanych badań klinicznych oceniających i porównujących wpływ leczenia hipotensyjnego w tej grupie chorych. Pomimo nowych wytycznych raport JNC VII nie odnosi się do tej grupy pacjentów, mimo że często te dwa schorzenia występują jednocześnie. W Polsce zjawisko współistnienia obu chorób dotyczy ponad pół miliona osób.
Wiele leków hipotensyjnych obecnie stosowanych powszechnie może mieć negatywny wpływ na funkcjonowanie drzewa oskrzelowego. Na przykład leki β-adrenolityczne mogą wywołać bronchokonstrykcję (receptory β₂ dominują w mięśniówce gładkiej dróg oddechowych). Inhibitory konwertazy angiotensyny często wywołują kaszel, zaostrzają lub wywołują astmę. Objawy te nie występują w przypadku terapii antagonistami receptora angiotensyny II. Zatem nie wszystkie grupy leków hipotensyjnych są jednakowo bezpieczne w terapii pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i chorobami obturacyjnymi płuc. Na podstawie przedstawionego przeglądu literatury można wnioskować, że lekami pierwszego rzutu w tej grupie pacjentów, w zależności od towarzyszących powikłań sercowo- naczyniowych, powinni być antagoniści wapnia lub antagoniści receptora angiotensyny II.