Chirurgiczne metody leczenia zaburzeń erekcji

Streszczenie

Zaburzenia erekcji (ED) są jedną z najczęstszych dysfunkcji seksualnych u mężczyzn w wieku 40–70 lat — dotyczą 50% z nich. Schemat terapeutyczny obejmuje leczenie: I rzutu — terapię preparatami doustnymi, II rzutu — iniekcje do ciał jamistych oraz III rzutu — leczenie chirurgiczne. Wskazaniami do leczenia III rzutu są: brak efektu wcześniejszych terapii lub brak zgody na ich zastosowanie, zaburzenia anatomiczne i organiczne oraz ED po przebytych operacjach w obrębie miednicy mniejszej (m.in. po prostatektomii radykalnej). Leczenie operacyjne ED dzieli się na chirurgię naczyniową oraz zabiegi implantacji protez prącia. Do pierwszej grupy można zaliczyć zabiegi w obrębie naczyń tętniczych — arterializację i rewaskularyzację oraz chirurgiczne leczenie dysfunkcji mechanizmu żylno-okluzyjnego w obrębie ciał jamistych (przecieku żylnego). Wymienione techniki stanowią postępowanie alternatywne, które można zastosować tylko u wybranych pacjentów. Implantacja protez prącia stanowi uznaną metodę leczenia ED, rekomendowaną przez Europejskie Towarzystwo Urologiczne. Obecnie dostępne są 2 modele 3-częściowych hydraulicznych protez prącia — AMS 700 i Coloplast Titan. Zabiegi wszczepienia protez prącia charakteryzują się bardzo dobrymi wynikami, z odsetkiem awarii mechanicznych szacowanym na mniej niż 5% w 5-letnim okresie obserwacji i ryzykiem infekcji wynoszącym około 1–2%. Poziom satysfakcji ze strony pacjentów, a także ich partnerek sięga 95%. W krajach zachodnich implantacje protez prącia mają ugruntowaną pozycję i są rutynowo wykonywanymi zabiegami. Od lutego 2013 roku zabiegi wszczepiania 3-częściowych hydraulicznych protez prącia są wykonywane w Polsce.