Na podstawie analizy piśmiennictwa autorka twierdzi, że nie istnieje jednoznacznie określony zbiór czynników, które byłyby podstawą do sformułowania dobrej lub złej prognozy dotyczącej wpływu wykorzystania seksualnego na życie ofiar. Cytowane wyniki badań i ich interpretacja wskazują, że samo doświadczenie wykorzystania dla niektórych ofiar jest trudnym przeżyciem, z którym jednak potrafią się uporać, innym zaś zaburza dalszy rozwój z powodu odmiennych uwarunkowań osobowościowych i sytuacyjnych. Udało się ustalić pewne tendencje działania wybranych zmiennych, które mogą odpowiadać za pogorszenie się sytuacji ofiary i za przekształcanie się wydarzeń negatywnych w traumatyczne. Chodzi przede wszystkim o takie cechy wykorzystania, jak: nasycenie agresją, wielopostaciowość, zaistnienie aktywności, która w większym stopniu narusza intymność i granice ofiary (penetracja), a także długi czas trwania wykorzystania. Wśród cech sprawcy negatywnymi predyktorami są płeć (męska), wiek (między 26 a 50 rż.) i bliska więź z ofiarą. Ryzyko traumy zwiększa się też w wypadku zaburzającego wpływu rodziny na rozwój seksualny dziecka w okresie poprzedzającym wykorzystanie i odmowa ochrony w sytuacji ujawnienia kazirodztwa. Charakter buforowy ma natomiast dobre zdrowie psychiczne ofiary w okresie przed wykorzystaniem oraz adekwatne wsparcie udzielone jej przez osoby znaczące i instytucje w momencie ujawnienia zdarzenia.