76. Retrospektywna ocena wczesnych i póżnych odczynów popromiennych w śluzówkach jamy ustnej po pooperacyjnym napromienianiu z powodu raka przyusznicy

Abstract

Cel pracy

ocena częstości rejestrowanych odczynów i ich wpływu na jakość życia pacjenta.

Materiał i metoda

W II Zakł. Teleterapii w latach 1984–1997 leczono 86 chorych z rakiem przyusznicy. Zebrano retrospektywne dane z zapisu w historiach chorób, dotyczące pojawienia się, trwania i nasilenia wczesnych późnych odczynów popromiennych w śluzówkach. Oceniono też przeżycia chorych (60% przeżyć 5-cioletnich) i porównano je z danymi z literatury dotyczącymi przeżyć u pacjentów leczonych samodzielną chirurgią (20–30% przeżyć 5-cioletnich).

Wyniki

Odczyn wczesny w śluzówkach opisano u 50 chorych (58%), odczyn póżny u 17 chorych (19,8%). Wyrażną kserostomię (przejaw odczynu póżnego II stopnia) klinicznie stwierdzono u 2 chorych, w tym po 2 latach od rozpoczęcia leczenia – u 1 chorego. Częstą przyczyną niepowodzeń leczenia w tej lokalizacji Są przerzuty odległe występujące mimo miejscowej kontoli choroby. Przeuty do płuc stwierdzono u 6 chorych (7%), przerzuty do kości u 11 chorych (12,8%), do OUN u 3 chorych (3,5%), do wątroby-u 3 chorych (3,5%), w kilku lokalizacjach jednocześnie stwierdzano przerzuty u 1 chorego (0,5%). Przerzuty do płuc długo Są nieme klinicznie i ryzyko ich wystąpienia: nie umniejsza roli pooperacyjnego napromieniania, gdyż wznowy miejscowe Są bardzo dokuczliwe. Wznowa miejscowa mimo napromieniania wystapiła u 9/186 chorych (10,5%).

Wnioski

Wobec złych wyników leczenia samodzielną chirurgią raków przyusznicy i nieznacznych (nawet bez stosowania technik konformacyjnych) odczynów popromiennych późnych w śluzówkach, konieczne w tej lokalizacji leczenie operacyjne skojarzone z napromienianiem nie wiąże się z pogarszającymi jakość życia późnymi odczynami popromiennymi. Nie jest w tej lokalizacji obligatoryjne stosowanie preparatów promienioochronnych czy też zwiększających wydzielenie śliny.