Kwasica metaboliczna u chorych z przewlekłą chorobą nerek

Abstract

Kwasicę metaboliczną u chorych z przewlekłą chorobą nerek (PChN) rozpoznaje się wówczas, gdy stężenie wodorowęglanów w osoczu lub krwi żylnej jest mniejsze niż 22 mmol/l. Kwasica metaboliczna występuje u około 20% chorych z PChN, zwykle w sytuacji gdy przesączanie kłębuszkowe obniża się poniżej wartości 20–30 ml/min/1,73 m2. W jej następstwie dochodzi do upośledzenia czynności wielu układów i narządów, a także nasilenia postępu PChN. W leczeniu farmakologicznym kwasicy metabolicznej u chorych z PChN stosuje się obecnie głównie wodorowęglan sodu. Nowym lekiem wykorzystywanym w tym wskazaniu jest zaś veverimer. Lek ten, przyjmowany doustnie, wiąże jony wodorowe w obrębie jelit, a następnie jest wydalany z ustroju z kałem. W badaniach klinicznych wykazano, że veverimer istotnie zwiększa stężenie jonów wodorowęglanowych w surowicy u chorych z PChN i współistniejącą kwasicą metaboliczną. Celem niniejszej pracy jest podsumowanie zagadnień dotyczących epidemiologii, patogenezy oraz diagnostyki, leczenia i zapobiegania kwasicy metabolicznej u chorych z PChN.