Przewlekła choroba nerek — dziesięć lat w teorii i praktyce

Abstract

Wprowadzenie przed ponad 10 laty nowej definicji
i klasyfikacji przewlekłej choroby nerek (CKD) doprowadziło
do swoistego przełomu w nefrologii klinicznej.
Prowadzone na tej podstawie badania epidemiologiczne
pozwoliły na wykazanie, że choroby
nerek dotyczą ponad 10% populacji, niezależnie od
koloru skóry i szerokości geograficznej. Dowiodło
to, że CKD jest jednym z ważnych problemów socjoekonomicznych
obok chorób układów: sercowo-
naczyniowego, oddechowego czy pokarmowego.
Jednocześnie powszechne, automatyczne prezentowanie
wyników szacunkowego wskaźnika filtracji
kłębuszkowej (eGFR) przez większość laboratoriów
medycznych, umożliwia uświadamianie szerokiej
rzeszy lekarzy stopnia upośledzenia funkcji nerek, co
powinno się przyczyniać do większego bezpieczeństwa
pacjentów przy zalecaniu metod diagnostycznych
oraz w szczególności przy stosowaniu leków.
Uświadomienie problemów, jakie niesie ze sobą
CKD stało się możliwe dzięki wieloletnim wysiłkom
nefrologów, którzy wprowadzili program edukacyjny
dla lekarzy rodzinnych, internistów, diabetologów
i hipertensjologów. W Polsce program taki wdrażała
Grupa PChN pod patronatem odpowiednich krajowych
konsultantów medycznych, której działanie
umożliwił specjalny grant edukacyjny firmy Roche
Polska. Obecnie środowisko medyczne czeka adaptacja
do zmodyfikowanej przez Grupę Roboczą
KDIGO wersji klasyfikacji CKD, ale dla uspokojenia
należy dodać, że podstawowe zasady tej koncepcji
pozostają bez zmian.