Leczenie nerkozastępcze dziecka urodzonego ze schyłkową niewydolnością nerek oraz ciężką wadą serca

Abstract

Terapia nerkozastępcza jest leczeniem, które raz
podjęte, musi być kontynuowane do końca życia.
Dializoterapia najmłodszych dzieci może się wiązać
z ich długotrwałym cierpieniem fizycznym, a także
cierpieniem psychicznym pacjenta i jego rodziny.
Rozpoczynanie jej u noworodków i niemowląt budzi
wątpliwości natury etycznej, szczególnie w przypadkach
współistnienia wad kilku narządów.
Opis przypadku dotyczy chłopca urodzonego z obustronną
dysplazją torbielowatą nerek i zwężeniem
moczowodu prawego oraz ze współistniejącą wadą
serca — tetralogią Fallota.
Z powodu zaawansowanej niewydolności nerek
chłopiec rozpoczął leczenie nerkozastępcze metodą
dializy otrzewnowej w pierwszym tygodniu życia.
Ze względu na szybko powiększające się torbiele
wymagał pilnego usunięcia niewydzielającej nerki
lewej. Jednoczasowe odbarczenie nerki prawej poprzez
wykonanie przetoki moczowodowo-skórnej
poprawiło diurezę, ale nie umożliwiło zaprzestania
dializoterapii. W pierwszych miesiącach życia stan
dziecka był ciężki z powodu współistniejącej wady
serca, kilkakrotnie wykonywanych zabiegów operacyjnych,
w tym kardiochirurgicznych oraz okresowych
trudności technicznych w prowadzeniu
dializy otrzewnowej. Po udanej całkowitej korekcji
wady serca, po 6 miesiącach hospitalizacji możliwe
było wypisanie dziecka do domu i kontynuowanie
leczenia w trybie ambulatoryjnym. Stosowana automatyczna
dializa otrzewnowa była skutecznie prowadzona
przez okres 4 lat do momentu transplantacji
nerki. Jednocześnie prowadzono intensywne
leczenie żywieniowe, które pozwoliło na osiągnięcie
przed transplantacją wagi i wzrostu odpowiadających
wartościom odpowiednio 50 i 25 percentyla.
Osiągnięcie w przedstawionym przypadku
zadowalających efektów leczenia kardiologicznego
i nerkozastępczego zachęca do podejmowania prób
przewlekłego leczenia wybranych noworodków urodzonych
z ciężkimi wadami nerek i serca.