Hipotonia śróddializacyjna - przyczyny i zasady leczenia

Abstract

Hipotonia śróddializacyjna (HŚD) jest bardzo poważnym problemem klinicznym chorych pozostających w stałym leczeniu nerkozastępczym, pogarszającym jakość ich życia i zwiększającym śmiertelność w tej populacji. Hipotonia śróddializacyjna może być ostra, nawrotowa i przewlekła. Głównym mechanizmem HŚD wydaje się być szybkie zmniejszenie objętości krwi w zależności od stopnia ultrafiltracji, niedostateczne mechanizmy adaptacyjne, a także spadek pozakomórkowej osmolalności podczas sesji dializy. Skuteczne leczenie HŚD jest trudne ze względu na złożoną etiopatogenezę. Strategia leczenia HŚD obejmuje uzupełnienie przestrzeni wewnątrznaczyniowej w ostrych epizodach spadku ciśnienia, dokładną ocenę „suchej masy”, edukację pacjenta co do unikania nadmiernych przyrostów masy ciała między dializami, ograniczenia podaży sodu w diecie, unikania przyjmowania pokarmów tuż przed lub w trakcie sesji dializacyjnych, odpowiednie leczenie nadciśnienia, a także modyfikowanie parametrów hemodializy (niska temperatura dializatu, dłuższe zabiegi dializy, sesje codzienne, dializy z profilowaniem sodu i ultrafiltracji). Pomocna jest również farmakoterapia z wykorzystaniem takich leków, jak: midodryna, kofeina, efedryna i wazopresyna. Nowa klasa leków, która może przynieść dodatkowe możliwości terapeutyczne dla HŚD, to antagoniści receptora adenozyny i selektywne inhibitory syntazy tlenku azotu.