Wstęp: Mózgowe porażenie dziecięce (CP) to zespół objawów określający różnorodne zaburzenia ruchu czy też postawy, wynikające z trwałego, lecz niepostępującego uszkodzenia mózgu we wczesnym stadium rozwoju dziecka. Mają one bezpośredni wpływ na jakość życia pacjenta i relacje panujące w jego bliskim otoczeniu. Bardzo często CP towarzyszą dysfagia i neofobia — pierwsza jest typowym zaburzeniem fizycznym wynikającym z trudności w połykaniu pokarmów, a druga w zależności od czynników może być psychiczną barierą żywieniową, ze względu na strach towarzyszący pacjentowi przed spożyciem nieznanych pokarmów. W grupie zaburzeń odżywiania występujących u osób z CP zazwyczaj pomija się anoreksję i bulimię. Celem pracy jest ocena zaburzeń odżywiania u osób z CP nieupośledzonych umysłowo oraz wpływ otoczenia na ich występowanie, a także porównanie częstości występowania z populacją ogólną. Materiał i metody: W pracy zastosowano metodę sondażu diagnostycznego oraz ankietę własnego autorstwa. Narzędziem badawczym jest kwestionariusz, składający się z 27 pytań skierowany do rodziców dzieci chorych na CP, których rozwój intelektualny był w normie. Badaniom poddano rodziców dzieci cierpiących na CP, a ich rozwój psychospołeczny nie odbiegał od normy. Grupa badana liczyła 50 osób w wieku 18–50 lat, a udział był dobrowolny i anonimowy. Grupa badawcza to osoby zrzeszone w grupie wsparcia dla rodziców i opiekunów osób z CP. Wyniki: Dzieci chorujące na CP bardzo często cierpią na wiele rodzajów zaburzeń odżywiania. Najczęściej zgłaszanymi w ankiecie niepokojącymi zachowaniami żywieniowymi były: lęk przed spożyciem pokarmu (42%), obsesyjne myśli dotyczące jedzenia (90%), trudności w przełykaniu (86%), przymus liczenia kaloryczności produktów spożywczych (76%), brak kontroli nad ilością spożywanego jedzenia (38%), stosowanie restrykcyjnych diet (32%), zmiana masy ciała (24%), wymioty (18%) oraz niechęć do jedzenia (14%). Wnioski: Kierowanie uwagi jedynie na negatywne aspekty relacji rodzinnych u osób z CP jest zdecydowanie niewystarczające. W profilaktyce anoreksji czy bulimii w tej grupie chorych należy uwzględnić konieczność wzbudzania, wzmacniania takich form zachowania pacjentów oraz dorosłych opiekunów względem dzieci z CP. Konieczne jest prowadzenie dalszych badań dotyczących współwystępowania anoreksji i bulimii u osób z mózgowym porażeniem dziecięcym.