WPROWADZENIE Zespół Munchausena to rodzaj zaburzenia pozorowanego przysparzającego wielu trudności diagnostycznych. ICD-10 opisuje je jako zamierzone wytwarzanie lub naśladowanie objawów czy niewydolności fizycznych lub psychicznych. Aby jednak postawienie diagnozy ZM było możliwe należy wykluczyć symulację wynikającą z istnienia bezpośrednich motywacji zewnętrznych takich jak np. roszczenia finansowe. Cechą charakterystyczną pacjentów z ZM jest brak świadomości prawdziwych motywów swojego postępowania. Pacjenci dotknięci tym zaburzeniem podejmują ryzykowne, szkodliwe dla zdrowia działania, mające na celu doprowadzenie do kolejnych interakcji z pracownikami służby zdrowia. Wydaje się, że opieka i troska jaką są otaczani w placówkach medycznych stanowi dla nich gratyfikację. Kaplan i Sadock (1995) proponują podział tego zaburzenia na postać somatyczną, psychiczną i mieszaną. W literaturze opisywane jest także zjawisko Zastępczego Zespołu Munchausena polegające na projektowaniu objawów różnych chorób na bliską osobę, najczęściej dziecko. OPIS PRZYPADKU Opisywana pacjentka to 26-letnia kobieta wychowana w rodzinie adopcyjnej. Obecnie pacjentka porusza się na wózku inwalidzkim z powodu rozpoznania miastenii i Zespołu Devica. Pacjentka posiada bogatą historię podejmowania się oraz rezygnowania z kolejnych prac i studiów. Ponadto, przejawia liczne trudności w relacjach międzyludzkich. W 1 klasie liceum na skutek samookaleczenia miała miejsce pierwsza hospitalizacja psychiatryczna pacjentki. Drugi raz pacjentka była hospitalizacja psychiatrycznie 2 lata później, również z powodu samookaleczeń. Następnie na przestrzeni 7 lat swojego życia pacjentka była hospitalizowana psychiatrycznie około 30 razu, a w samym roku 2019 – 13 razy, w licznych placówkach medycznych na terenie kraju. Pobyty na oddziałach zazwyczaj spowodowane były myślami lub próbami samobójczymi, które jednak często miały raczej charakter zachowań parasuicydalnych. Przebieg pobytów pacjentki bywał burzliwy, ponieważ pacjentka miała tendencję do prezentowania postawy roszczeniowej i manipulacyjnej. Hospitalizację często zakańczały się wypisem na żądanie pacjentki, następnie, kilka dni później, pacjentka ponownie była przyjmowana na oddział. Ponadto, pacjentka podejmowała liczne terapie zarówno stacjonarne jak i ambulatoryjne, jednak kończyła je przed zakończeniem procesu terapeutycznego. Pacjentce została postawiona diagnoza zaburzenia osobowości z pogranicza. W przypadku opisywanej pacjentki zarówno obciążenie neurologiczne jak i rozpoznanie zaburzenia osobowości stanowią dodatkową trudność w procesie diagnostycznym.