dostęp otwarty
Tom 17, Nr 2 (2020)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2020-05-30
Pobierz cytowanie
Wenlafaksyna XR, zastosowanie kliniczne większych dawek ( > 150 mg)
dostęp otwarty
Tom 17, Nr 2 (2020)
Artykuły przeglądowe
Opublikowany online: 2020-05-30
Streszczenie
W pracy omówiono podwójny serotoninergiczno-noradrenergiczny mechanizm działania wenlafaksyny, wskazania do stosowania, dawkowanie. Szczególną uwagę zwrócono na zastosowanie kliniczne większych dawek leku, powyżej 150 mg w leczeniu depresji i zaburzeń lękowych. Wenlafaksyna jest jednym z najskuteczniejszych leków przeciwdepresyjnych. Dopuszczalna dawka maksymalna to 225 mg/dobę w zaburzeniach lękowych i 375 mg/dobę w przypadku epizodu depresji. Zastosowanie dużych dawek leku pozwala na pełne wykorzystanie jej podwójnego mechanizmu działania i poprawienie skuteczności.
Streszczenie
W pracy omówiono podwójny serotoninergiczno-noradrenergiczny mechanizm działania wenlafaksyny, wskazania do stosowania, dawkowanie. Szczególną uwagę zwrócono na zastosowanie kliniczne większych dawek leku, powyżej 150 mg w leczeniu depresji i zaburzeń lękowych. Wenlafaksyna jest jednym z najskuteczniejszych leków przeciwdepresyjnych. Dopuszczalna dawka maksymalna to 225 mg/dobę w zaburzeniach lękowych i 375 mg/dobę w przypadku epizodu depresji. Zastosowanie dużych dawek leku pozwala na pełne wykorzystanie jej podwójnego mechanizmu działania i poprawienie skuteczności.
Pobierz cytowanie
Informacje o artykuleTytuł
Wenlafaksyna XR, zastosowanie kliniczne większych dawek (> 150 mg)
Czasopismo
Numer
Typ artykułu
Artykuł przeglądowy
Strony
76-79
Opublikowany online
2020-05-30
Wyświetlenia strony
8048
Wyświetlenia/pobrania artykułu
14375
DOI
Rekord bibliograficzny
Psychiatria 2020;17(2):76-79.
Autorzy
Paweł Mierzejewski
Referencje (13)- Grostowicz A, Siwek M. Wenlafaksyna- właściwości farmakologiczne oraz zastosowanie w praktyce klinicznej. Medycyna Faktów. 2180; 11(3): 1–3.
- Cipriani A, Furukawa TA, Salanti G, et al. Multiple Meta-Analyses of New Generation Antidepressants (MANGA) Study Group. Comparative efficacy and acceptability of 21 antidepressant drugs for the acute treatment of adults with major depressive disorder: a systematic review and network meta-analysis. Lancet. 2018; 391((10128)): 1357–1366.
- Cipriani A, Furukawa TA, Salanti G, et al. Comparative efficacy and acceptability of 12 new-generation antidepressants: a multiple-treatments meta-analysis. Lancet. 2009; 373(9665): 746–758.
- Thase ME, Shelton RC, Khan A. Treatment with venlafaxine extended release after SSRI nonresponse or intolerance: a randomized comparison of standard- and higher-dosing strategies. J Clin Psychopharmacol. 2006; 26(3): 250–258.
- Kıvrak Y, Güvenç TS, Akbulut N, et al. Accelerated hypertension after venlafaxine usage. Case Rep Psychiatry. 2014; 2014: 659715.
- Ballenger JC. Clinical evaluation of venlafaxine. J Clin Psychopharmacol. 1996; 16(3 Suppl 2): 29S–35S; discussion 35S.
- Ellingrod VL, Perry PJ. Venlafaxine: a heterocyclic antidepressant. Am J Hosp Pharm. 1994; 51(24): 3033–3046.
- Jarema M. Standardy leczenia farmaklgiczneg niektórych zaburzeń psychicznych. Via Medica, Gdańsk 2015.
- Debonnel G, Saint-André E, Hébert C, et al. Differential physiological effects of a low dose and high doses of venlafaxine in major depression. Int J Neuropsychopharmacol. 2007; 10(1): 51–61.
- Owens MJ, Krulewicz S, Simon JS, et al. Estimates of serotonin and norepinephrine transporter inhibition in depressed patients treated with paroxetine or venlafaxine. Neuropsychopharmacology. 2008; 33(13): 3201–3212.
- Święcicki L. Stosowanie wenlafaksyny w dawkach większych niż 225 mg na dobę. Bilans ryzyka i korzyści. Psychiatr Psychol Klin. 2015; 15 (1): 41–44.
- Vermeiden M, Mulder PG, van den Broek WW, et al. A double-blind randomized study comparing plasma level-targeted dose imipramine and high-dose venlafaxine in depressed inpatients. J Psychiatr Res. 2013; 47(10): 1337–1342.
- Klamerus KJ, Parker VD, Rudolph RL, et al. Effects of age and gender on venlafaxine and O-desmethylvenlafaxine pharmacokinetics. Pharmacotherapy. 1996; 16(5): 915–923.
