Wstęp: Podczas pandemii COVID-19 społeczną i medyczną rolą psychologów stała się pomoc społeczeństwom w adaptacji do niespodziewanych i nagłych zmian życiowych. Konieczność przejścia z osobistych kontaktów na zdalne w środowisku pracy, łączenie obowiązków zawodowych z życiem prywatnym i narastająca liczba objawów psychopatologicznych u pacjentów stawały się źródłem przeciążeń, których poziom porównywano w badaniach nawet do lekarzy leczących COVID-19. Celem jest analiza subiektywnego stanu psychicznego badanych psychologów w 5 falach pandemii w Polsce. Materiał i metody: Dane zbierano w czasie pięciu fal pandemii w Polsce. Kwestionariusz online umieszczano na stronie Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, a liczebność respondentów malała (I — 341, II — 123, III — 118, IV — 67, V — 61). Na podstawie uzyskanych danych badano trendy subiektywnego stanu psychicznego. Wyniki: Badanie w grupie psychologów wykazało trend narastającego subiektywnie odczuwanego stresu, obniżonego nastroju i obniżonego poziomu energii po wybuchu pandemii COVID-19 aż do najwyższych poziomów w III fali. Następnie następował spadek trendu w tych obszarach. Stres i obniżony nastrój towarzyszył respondentom na niepokojąco wysokim poziomie również w fali V. Pogorszenia różnych aspektów snu i wzrost tendencji do psychogennego objadania się miały miejsce w okresach największego stresu w czasie kolejnych fal z wyraźną tendencją do wycofywania się po III fali zakażeń SARS-CoV-2. Wnioski: Subiektywny stan psychiczny psychologów pogarszał się w zależności od narastania liczby zakażeń SARS-CoV-2 w Polsce aż do III fali. Potem ulegał poprawie, choć w V fali nadal niepokojące były wysokie odsetki w obszarze stresu i obniżonego nastroju, a stąd już blisko do wypalenia zawodowego. Konieczne są dalsze badania.