Wstęp. Zaburzenia funkcji poznawczych stanowią istotną cechę schizofrenii przy jednoczesnym znacznym stopniu niezależności od siebie deficytów poznawczych i objawów klinicznych. Liczne dane wskazują na znaczenie procesów poznawczych dla przebiegu choroby, a badania sugerują, że zarówno stopień nasilenia zaburzeń poznawczych, jak i ich rodzaj mogą być specyficzne dla danej podgrupy chorych.
Materiał i metody. Za pomocą Testu Stroopa i TMT dokonano neuropsychologicznej oceny ciągłości uwagi, giętkości psychicznej oraz sprawności motorycznej (koordynacja wzrokowo-ruchowa) u 30 pacjentów, przeciętnie w wieku 23 lat, z pierwszym epizodem schizofrenii, w odniesieniu do grupy kontrolnej osób zdrowych. Dokonano również analizy statystycznej wyników oceny neuropsychologicznej i skali klinicznej PANSS.
Wyniki. Stwierdzono istnienie różnic (na poziomie istotności p < 0,01) w zakresie funkcjonowania poznawczego pomiędzy grupą osób zdrowych i chorych z pierwszym epizodem schizofrenii. Zaobserwowano brak związku pomiędzy objawami klinicznymi mierzonymi za pomocą skali PANSS a gorszymi wynikami testów neuropsychologicznych. W wypadku kilku badanych zmiennych można jedynie mówić o istnieniu pewnej tendencji do zależności, na przykład pomiędzy objawami negatywnymi a wynikami testów.
Wnioski. Deficyty poznawcze u chorych wydają się cechą niezależną i bardziej podstawową dla procesu długoterminowego leczenia niż objawy pozytywne i negatywne. Wyniki badań wskazują na istnienie zaburzeń w zakresie ciągłości uwagi, giętkości psychicznej i koordynacji wzrokowo-ruchowej u pacjentów z pierwszym epizodem schizofrenii, potwierdzając konieczność dokonywania diagnozy neuropsychologicznej przy planowaniu długoterminowej strategii leczenia.