Psychiatria 2006;3(4):160-168.
Tom 3, Nr 4 (2006)
Artykuły przeglądowe
Opublikowany online: 2006-12-08
Streszczenie
Depresja po udarze mózgu uważana jest za przyczynę spowolnionego powrotu do zdrowia, pogorszenia funkcjonowania
chorych i jakości ich życia poniżej poziomu wynikającego z dysfunkcji neurologicznych oraz za przyczynę
podwyższonej śmiertelności. Szacuje się, iż jej występowanie dotyczy około 1/3 pacjentów po udarze (16-47%).
Oznacza to w praktyce, że depresja jest zjawiskiem dość rozpowszechnionym w grupie chorych po przebytym
udarze, chociaż czasami nieprawidłowo oszacowanym. Najczęstsze przyczyny złej oceny rozpowszechnienia depresji
poudarowych to: problemy psychologiczne pacjenta, nieprawidłowe relacje między pacjentem a personelem
medycznym oraz nadmiar funkcjonujących kryteriów diagnostycznych. Pewne zespoły po udarze, takie jak:
zaburzenia lękowe, apatia (abulia), tzw. utrata psychicznej samoaktywacji, patologiczny śmiech i płacz, reakcja
katastroficzna to najczęstsze jednostki naśladujące depresję poudarową. Wystąpienie depresji poudarowej wiąże
się między innymi z umiejscowieniem udaru, płcią żeńską, wiekiem, stopniem niesprawności fizycznej i psychicznej,
obciążeniem zaburzeniami nastroju w rodzinie lub w wywiadzie chorobowym oraz czynnikami psychologicznymi.
Hipoteza postulująca, iż uszkodzenie lewopółkulowe potencjalnie miałoby się wiązać z częstszym występowaniem
depresji poudarowej, doczekała się najobszerniejszego, jak dotychczas, piśmiennictwa. Jednak ani ta
hipoteza, ani domniemane inne czynniki ryzyka nie znalazły jak dotąd pełnego potwierdzenia, prawdopodobnie
ze względu na rozbieżności metodologiczne prac.
Streszczenie
Depresja po udarze mózgu uważana jest za przyczynę spowolnionego powrotu do zdrowia, pogorszenia funkcjonowania
chorych i jakości ich życia poniżej poziomu wynikającego z dysfunkcji neurologicznych oraz za przyczynę
podwyższonej śmiertelności. Szacuje się, iż jej występowanie dotyczy około 1/3 pacjentów po udarze (16-47%).
Oznacza to w praktyce, że depresja jest zjawiskiem dość rozpowszechnionym w grupie chorych po przebytym
udarze, chociaż czasami nieprawidłowo oszacowanym. Najczęstsze przyczyny złej oceny rozpowszechnienia depresji
poudarowych to: problemy psychologiczne pacjenta, nieprawidłowe relacje między pacjentem a personelem
medycznym oraz nadmiar funkcjonujących kryteriów diagnostycznych. Pewne zespoły po udarze, takie jak:
zaburzenia lękowe, apatia (abulia), tzw. utrata psychicznej samoaktywacji, patologiczny śmiech i płacz, reakcja
katastroficzna to najczęstsze jednostki naśladujące depresję poudarową. Wystąpienie depresji poudarowej wiąże
się między innymi z umiejscowieniem udaru, płcią żeńską, wiekiem, stopniem niesprawności fizycznej i psychicznej,
obciążeniem zaburzeniami nastroju w rodzinie lub w wywiadzie chorobowym oraz czynnikami psychologicznymi.
Hipoteza postulująca, iż uszkodzenie lewopółkulowe potencjalnie miałoby się wiązać z częstszym występowaniem
depresji poudarowej, doczekała się najobszerniejszego, jak dotychczas, piśmiennictwa. Jednak ani ta
hipoteza, ani domniemane inne czynniki ryzyka nie znalazły jak dotąd pełnego potwierdzenia, prawdopodobnie
ze względu na rozbieżności metodologiczne prac.
Słowa kluczowe
depresja poudarowa; trudności rozpoznawcze; czynniki ryzyka
Tytuł
Depresja poudarowa: przegląd wybranych zagadnień z uwzględnieniem czynników ryzyka
Czasopismo
Psychiatria
Numer
Tom 3, Nr 4 (2006)
Typ artykułu
Artykuł przeglądowy
Strony
160-168
Opublikowany online
2006-12-08
Wyświetlenia strony
839
Wyświetlenia/pobrania artykułu
1258
Rekord bibliograficzny
Psychiatria 2006;3(4):160-168.
Słowa kluczowe
depresja poudarowa
trudności rozpoznawcze
czynniki ryzyka
Informacje o artykule