Leki normotymiczne w różnych postaciach choroby afektywnej dwubiegunowej

Streszczenie

Lek normotymiczny (mood-stabilizing drug) powinien wywierać działanie lecznicze i/lub profilaktyczne w obu biegunach psychopatologicznych choroby afektywnej dwubiegunowej (BD). Leki normotymiczne można podzielić na leki I generacji (sole litu, karbamazepina i walproiniany) oraz II generacji (niektóre atypowe leki neuroleptyczne i lamotrigina). Podczas gdy leki normotymiczne I generacji wprowadzono na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, o własnościach normotymicznych atypowych leków neuroleptycznych zaczęto mówić od połowy lat 90., a o lamotriginie - na przełomie stuleci.
Leki normotymiczne stanowią podstawową metodę leczenia w chorobie afektywnej dwubiegunowej na wszystkich etapach jej przebiegu. Poszczególne leki normotymiczne wywierają zróżnicowane działanie, jeżeli chodzi o efekt leczniczy i profilaktyczny w depresji oraz manii. W niniejszym artykule dokonano przeglądu badań umożliwiających określenie kategorii pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową, będących szczególnie podatnych lub opornych na stosowanie soli litu, karbamazepiny, walproinianów, klozapiny, olanzapiny, kwetiapiny i lamotriginy w manii, depresji oraz w profilaktyce nawrotów zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.