dostęp otwarty

Tom 4, Nr 4 (2007)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2007-10-31
Pobierz cytowanie

Diagnoza i leczenie zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego

Jolanta Rabe-Jabłońska
Psychiatria 2007;4(4):160-174.

dostęp otwarty

Tom 4, Nr 4 (2007)
Artykuły przeglądowe
Opublikowany online: 2007-10-31

Streszczenie

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) jest zaburzeniem o nie do końca wyjaśnionej etiopatogenezie psychologiczno-biologicznej. W powstaniu jego objawów istotne znaczenie mają zaburzenia czynności jąder podstawy, kory czołowej i wzgórza oraz zaburzenia transmisji serotoninergicznej, noradrenergicznej i dopaminergicznej. Zaburzenie OCD występuje u 2-3% populacji. O rozpoznaniu OCD nadal nie decyduje diagnostyka neuroobrazowa czy neuropsychologiczna, ale obraz kliniczny, istotne zaburzenia funkcjonowania i dyskomfort pacjenta. Leczenie OCD u dzieci i młodzieży oraz u osób dorosłych z jego łagodnym nasileniem rozpoczyna się od kognitywnej terapii behawioralnej (CBT), a jeśli nie ma efektów lub u dorosłych występuje nasilone OCD, które istotnie zaburza funkcjonowanie i jest przyczyną dyskomfortu, to stosuje się farmakoterapię + CBT. Częstość CBT (od 1/dzień do 1/miesiąc) i liczba sesji terapeutycznych (10-30) zależą od wieku, nasilenia objawów, dyskomfortu pacjenta i efektów tej terapii. Po uzyskaniu istotnej poprawy CBT powinno się kontynuować przez okres 3-6 miesięcy. W leczeniu OCD FDA zaleca następujące leki: klomipraminę, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI): fluoksetynę, sertralinę, fluwoksaminę, paroksetynę, które stosuje się w dawkach wyższych niż w dużej depresji (z górnej części zakresu dawki terapeutycznej) przez 8-12 tygodni w celu oceny skuteczności leczenia. Proponowany czas leczenia podtrzymującego to rok, 2 lata i dłużej. Jeśli efekt farmakoterapii jest częściowy, stosuje się potencjalizację. Brakuje jednak kontrolowanych badań (RTC) potwierdzających skuteczność opisywanych w piśmiennictwie strategii wzmacniających, których nie można rekomendować jako mających oparcie w faktach naukowych. W większości standardów przyjmuje się, że jeśli 3 kolejne kuracje nie przyniosły efektu (OCD lekooporne), to można stosować leczenie skojarzone. Podczas stosowania terapii 2 lub 3 lekami działającymi na układ serotoninergiczny należy pamiętać o możliwości pojawienia się zespołu serotoninowego. Ostatnim wyborem są elektrowstrząsy lub zabieg neurochirurgiczny.

Streszczenie

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) jest zaburzeniem o nie do końca wyjaśnionej etiopatogenezie psychologiczno-biologicznej. W powstaniu jego objawów istotne znaczenie mają zaburzenia czynności jąder podstawy, kory czołowej i wzgórza oraz zaburzenia transmisji serotoninergicznej, noradrenergicznej i dopaminergicznej. Zaburzenie OCD występuje u 2-3% populacji. O rozpoznaniu OCD nadal nie decyduje diagnostyka neuroobrazowa czy neuropsychologiczna, ale obraz kliniczny, istotne zaburzenia funkcjonowania i dyskomfort pacjenta. Leczenie OCD u dzieci i młodzieży oraz u osób dorosłych z jego łagodnym nasileniem rozpoczyna się od kognitywnej terapii behawioralnej (CBT), a jeśli nie ma efektów lub u dorosłych występuje nasilone OCD, które istotnie zaburza funkcjonowanie i jest przyczyną dyskomfortu, to stosuje się farmakoterapię + CBT. Częstość CBT (od 1/dzień do 1/miesiąc) i liczba sesji terapeutycznych (10-30) zależą od wieku, nasilenia objawów, dyskomfortu pacjenta i efektów tej terapii. Po uzyskaniu istotnej poprawy CBT powinno się kontynuować przez okres 3-6 miesięcy. W leczeniu OCD FDA zaleca następujące leki: klomipraminę, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI): fluoksetynę, sertralinę, fluwoksaminę, paroksetynę, które stosuje się w dawkach wyższych niż w dużej depresji (z górnej części zakresu dawki terapeutycznej) przez 8-12 tygodni w celu oceny skuteczności leczenia. Proponowany czas leczenia podtrzymującego to rok, 2 lata i dłużej. Jeśli efekt farmakoterapii jest częściowy, stosuje się potencjalizację. Brakuje jednak kontrolowanych badań (RTC) potwierdzających skuteczność opisywanych w piśmiennictwie strategii wzmacniających, których nie można rekomendować jako mających oparcie w faktach naukowych. W większości standardów przyjmuje się, że jeśli 3 kolejne kuracje nie przyniosły efektu (OCD lekooporne), to można stosować leczenie skojarzone. Podczas stosowania terapii 2 lub 3 lekami działającymi na układ serotoninergiczny należy pamiętać o możliwości pojawienia się zespołu serotoninowego. Ostatnim wyborem są elektrowstrząsy lub zabieg neurochirurgiczny.
Pobierz cytowanie

Słowa kluczowe

zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne; diagnoza; terapia

Informacje o artykule
Tytuł

Diagnoza i leczenie zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego

Czasopismo

Psychiatria

Numer

Tom 4, Nr 4 (2007)

Typ artykułu

Artykuł przeglądowy

Strony

160-174

Opublikowany online

2007-10-31

Wyświetlenia strony

7735

Wyświetlenia/pobrania artykułu

25690

Rekord bibliograficzny

Psychiatria 2007;4(4):160-174.

Słowa kluczowe

zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne
diagnoza
terapia

Autorzy

Jolanta Rabe-Jabłońska

Regulamin

Ważne: serwis https://journals.viamedica.pl/ wykorzystuje pliki cookies. Więcej >>

Używamy informacji zapisanych za pomocą plików cookies m.in. w celach statystycznych, dostosowania serwisu do potrzeb użytkownika (np. język interfejsu) i do obsługi logowania użytkowników. W ustawieniach przeglądarki internetowej można zmienić opcje dotyczące cookies. Korzystanie z serwisu bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zapisane w pamięci komputera. Więcej informacji można znaleźć w naszej Polityce prywatności.

Czym są i do czego służą pliki cookie możesz dowiedzieć się na stronie wszystkoociasteczkach.pl.

Wydawcą serwisu jest VM Media Group sp z o.o., ul. Świętokrzyska 73, 80–180 Gdańsk

tel.:+48 58 320 94 94, faks:+48 58 320 94 60, e-mail:  viamedica@viamedica.pl