„Potrzebuję więcej leków” — kiedy samoocena nie pozwala dostrzec poprawy w przebiegu farmakoterapii. Opis przypadku pacjentki leczonej escitalopramem

Streszczenie

W pracy przedstawiono opis przypadku 36-letniej kobiety leczonej z powodu depresji.
Pacjentka przyjmowała jednocześnie trzy leki przeciwdepresyjne: bupropion (300 mg/d.), escitalopram (30 mg/d.), wenlafaksynę (150 mg/d.). Leki te samowolnie odstawiła z powodu złego samopoczucia i senności. Ujawniły się objawy depresyjne. Rozpoczęto leczenie escitalopramem (20 mg/d.), uzyskując ustąpienie objawów depresji i poprawę funkcjonowania. Pacjentka nadal oceniała krytycznie swój stan i domagała się pomocy farmakologicznej. Ujawniła krytyczną ocenę własnych osiągnięć życiowych, perfekcjonizm, wysoki poziom aspiracji. W tym kontekście stały się zrozumiałe jej skargi na niedostateczną aktywność. Pomimo odzyskania możliwości sprawnego funkcjonowania, w ocenie pacjentki, jej osiągnięcia były zbyt małe w stosunku do pragnień, a samoocena zbyt niska w stosunku do stawianego sobie ideału ja. W przypadku osób w sposób szczególny odpowiadających na leczenie farmakologiczne, konieczna jest ocena możliwych osobowościowych i psychologicznych uwarunkowań takiej odpowiedzi.
Psychiatria 2011; 8, 1: 25–30