Wstęp: Celem niniejszego badania retrospektywnego była analiza częstości wdrażania żywienia pozajelitowego (ŻP) i czasu jego trwania u dzieci hospitalizowanych w Oddziale Chirurgii Dziecięcej. Materiał i metody: Analizą objęto rozpoznanie główne i wskazania do wdrożenia ŻP, wiek pacjenta, czas stosowania ŻP w oddziale chirurgicznym i ewentualną jego kontynuacja na przykład w warunkach domowych lub w oddziałach zachowawczych. Ocenie poddano 338 cykli żywienia pozajelitowego wykonanych u 306 pacjentów w ciągu 31 miesięcy obserwacji. Wyniki: Stwierdzono, że 6,24% dzieci operowanych wymagało ŻP. Prawie 65% cykli ŻP dotyczyło dzieci do wieku przedszkolnego, a prawie połowa z tych cykli była stosowana u noworodków i niemowląt. Najczęstszą przyczyną wdrożenia ŻP było wykonanie zespolenia jelitowego (73,7%), po uprzedniej resekcji fragmentu jelita. Czas trwania wszystkich cykli ŻP wahał się od 3 do 81 dni (mediana 7,5 dnia). Wiek dzieci żywionych pozajelitowo do 7 dni tworzących grupę A był nieco niższy (2,08 roku) niż dzieci żywionych 8 dni i dłużej, zaliczanych do grupy B (3,4 roku). Dominującym wskazaniem do ŻP w grupie A były pooperacyjne, przemijające zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego. Natomiast główną przyczyną stwierdzoną w grupie B było zapalenie jelit u dzieci leczonych z powodu choroby Hirschsprunga. Ponadto istotnym wskazaniem do rozpoczęcia lub wydłużenia czasu trwania ŻP (6,8% cykli ŻP) było niedożywienie. Wnioski: Przedstawiona analiza ukazuję rolę ŻP mającego zastosowanie w oddziałach chirurgii dziecięcej oraz rolę oceny stanu odżywienia, tak aby ustrzec chorych przed niedożywieniem, które jest ważnym czynnikiem wydłużającym czas prowadzenia ŻP, a nawet wskazaniem do wdrożenia takiego żywienia.