Zaburzenia snu u chorych na stwardnienie rozsiane

Streszczenie

Stwardnienie rozsiane (SM, sclerosis multiplex) to przewlekła, zapalna autoimmunologiczna choroba ośrodkowego układu nerwowego (OUN), charakteryzująca się demielinizacją oraz neurodegeneracją. W SM dochodzi do wieloogniskowego i rozsianego w czasie uszkodzenia OUN – istoty białej i szarej mózgu oraz rdzenia kręgowego. Najczęściej tę chorobę diagnozuje się u młodych dorosłych, w Polsce choruje na nią około 45 tysięcy osób. Zaburzenia snu są powszechne wśród chorych na SM, choć często pomijane w codziennej praktyce klinicznej. W populacji pacjentów z SM rozpoznaje się bezsenność, zaburzenia okołodobowego rytmu snu i czuwania, zaburzenia ruchowe podczas snu, zaburzenia oddychania związane ze snem, zaburzenia zachowania podczas snu REM oraz narkolepsję. W SM podłoże zaburzeń snu jest wieloczynnikowe: wpływ mają czynniki immunologiczne, rodzaj stosowanej terapii modyfikującej przebieg choroby, obecność specyficznych zmian demielinizacyjnych w OUN. Zaburzenia snu mogą być również wtórne do częstych objawów SM, takich jak zmęczenie, nykturia, ból, spastyczność oraz zaburzeń depresyjno - lękowych. W przypadku wyżej wymienionych objawów wskazana jest analiza ich przyczyn i właściwe leczenie. Lekarze powinni być świadomi współistnienia zaburzeń snu u chorych na SM, gdyż mają wpływ na jakość życia, mogą zaostrzać przebieg choroby i powodować pogorszenie funkcji poznawczych. Prezentowany artykuł przedstawia aktualną wiedzę na temat patofizjologii zaburzeń snu w SM, ich diagnostyki oraz dostępnych metod terapeutycznych.