W artykule na podstawie przeglądu literatury omówiono zagadnienie prowadzenia pojazdów przez osoby z padaczką. Przedstawiono dane zebrane w badaniach empirycznych, uwzględniając aspekty medyczne, psychologiczne oraz prawne. Padaczka jest jedną z częstszych chorób układu nerwowego. Niektóre jej objawy, takie jak zaburzenia ruchowe czy zaburzenia widzenia, mogą znacząco utrudniać prowadzenie pojazdów, nawet w przypadku zachowanej świadomości. Ograniczona zdolność do prowadzenia pojazdów może być ponadto wynikiem działań niepożądanych stosowanej farmakoterapii. W większości badań wskazuje się na około 2-krotnie wyższe ryzyko udziału w wypadku przez osoby z padaczką niż przez osoby zdrowe. Jednak w porównaniu z grupą zdrowych kierowców poniżej 20. roku życia ryzyko udziału w wypadku przez osoby z różnego rodzaju chorobami układu nerwowego, w tym osoby z padaczką, jest niewielkie. Zgromadzone do tej pory dane wskazują na konieczność dokonywania zindywidualizowanej oceny uwzględniającej między innymi przebieg choroby, reakcję na leczenie oraz poziom funkcjonowania poznawczego. W kontekście prawnych możliwości prowadzenia samochodu przez osoby z padaczką duże znaczenie ma okres beznapadowy, ponieważ czas, który minął od poprzedniego napadu padaczkowego, to jeden z najlepszych predykatorów wystąpienia kolejnego napadu. Przepisy prawne dotyczące możliwości posiadania prawa jazdy przez osoby z padaczką się zmieniają. Aktualne przepisy nie nakazują lekarzowi zgłaszania do wydziału komunikacji w starostwie powiatowym kierowców z podejrzeniem padaczki bądź z rozpoznaną padaczką. W skazane jest jednak omawianie z chorymi kwestii prowadzenia pojazdów podczas wizyt. Przy ocenie zdolności do prowadzenia samochodu przez osobę z padaczką pomocne może być uwzględnienie wywiadu z osobą bliską pacjenta. Zagadnienie prowadzenia pojazdów przez osoby z padaczką wymaga dalszych badań.