Choroba Parkinsona jest schorzeniem zwyrodnieniowym ośrodkowego układu nerwowego, w którym dochodzi do zmniejszenia aktywności układu dopaminergicznego, z towarzyszącymi zaburzeniami czynności wielu innych układów neuroprzekaźnikowych w jądrach podstawy i ich połączeniach. Choroba ma charakter postępujący i mimo stosowanego leczenia po pewnym czasie prowadzi do znacznego inwalidztwa. Po wyczerpaniu możliwości modyfikacji leczenia farmakologicznego u niektórych chorych można rozważyć leczenie neurochirurgiczne, którego celem jest poprawa jakości ich życia.

Celem pracy była analiza najczęstszych przyczyn dyskwalifikacji z leczenia neurochirurgicznego za pomocą głębokiej stymulacji mózgu pacjentów z chorobą Parkinsona w Klinice Neurologicznej 10. Wojskowego Szpitala Klinicznego w Bydgoszczy. Analizą objęto 54 osoby z chorobą Parkinsona, w tym 38 mężczyzn i 16 kobiet, w wieku 48–82 lat, badanych w latach 2012–2014. Kryteriami dyskwalifikacji z leczenia neurochirurgicznego były: wiek powyżej 70 lat, czas trwania choroby krótszy niż 5 lat oraz ponad 15 lat, niewystarczająca odpowiedź na lewodopę (poprawa stanu ruchowego w fazie on w porównaniu z fazą off w III cz. UPDRS < 33%), poprawa stanu klinicznego po modyfikacji leczenia farmakologicznego, stwierdzenie otępienia lub innych zaburzeń psychicznych, w tym depresyjnych, a także istotnych zmian naczyniopochodnych w strukturach podkorowych mózgu oraz zanik korowy mózgowia w badaniu rezonansu magnetycznego. Najczęstszą przyczyną braku kwalifikacji do zabiegu głębokiej stymulacji mózgu były istotne zmiany naczyniopochodne w mózgowiu, co stwierdzono u 9 kobiet (56,2%) i 15 mężczyzn (39,4%). Drugą najczęstszą przyczyną w obu populacjach były nasilone zaburzenia depresyjne — u 6 kobiet (37,5%) i 14 mężczyzn (36,8%). Do leczenia operacyjnego chorych kwalifikował lekarz prowadzący; decyzja ta nie wynikała z sugestii chorego ani jego rodziny.