Leki miorelaksacyjne tworzą strukturalnie heterogenną grupę farmaceutyków. W większości przypadków działając tłumiąco na ośrodkową impulsację ruchową w obrębie rdzenia kręgowego, zmniejszają napięcie mięśni szkieletowych. Działanie to wykorzystuje się w leczeniu wzmożonego napięcia mięśniowego różnego pochodzenia. Do leków miorelaksacyjnych należą miedzy innymi baklofen, metokarbamol, tizanidyna, tolperizon oraz działający obwodowo dantrolen. Tłumiący ośrodkowy mechanizm działania większości z nich odpowiada za stosunkowo częste występowanie charakterystycznych dla leków z tej grupy działań niepożądanych — nadmiernej sedacji, senności, uczucia rozbicia oraz zawrotów głowy. Przy wyborze leku miorelaksacyjnego szczególnie istotną kwestią jest zapewnienie odpowiedniej równowagi między skutecznością terapeutyczną a tolerancją działań niepożądanych przez pacjentów. Preparaty miorelaksacyjne znalazły zastosowanie w objawowym leczeniu spastyczności w przebiegu schorzeń ośrodkowego układu nerwowego, jak również przykurczów mięśni w wyniku uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. Zależnie od choroby leki te stosuje się w formie monoterapii lub w terapii skojarzonej z lekami przeciwbólowymi i/lub przeciwzapalnymi z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Terapia łączona jest najczęściej wybieraną opcją wtedy, gdy poza nadmiernym napięciem mięśniowym współistnieje silny ból i/lub proces zapalny. Połączenie takie często okazuje się skuteczniejsze, pozwalając na zmniejszenie dawek poszczególnych leków, a tym samym obniżenie ryzyka potencjalnych działań niepożądanych.