Zespół zamknięcia (locked-in syndrome)

Streszczenie

Wśród zespołów uszkodzenia mózgowia, zwłaszcza pnia mózgu,
zespół zamknięcia (LIS, locked-in syndrome) zajmuje miejsce
szczególne ze względu na zachowany poziom czuwania i świadomości.
Należy do bardzo rzadkich zespołów neurologicznych,
choć coraz częściej podkreśla się, że w części przypadków jest źle
klasyfi kowany, a z tego powodu, co wręcz dramatyczne, nierozpoznawany.
Najczęstszą przyczyną LIS jest udar niedokrwienny lub
krwotoczny pnia mózgu (85–90% przypadków), zaś w następnej
kolejności: urazy czaszkowo-mózgowe, zatrucia, centralna mielinoliza
mostu, w tym spowodowana zbyt szybkim wyrównywaniem
niedoboru sodu, neuroinfekcje, guzy brzusznej części mostu.
W niniejszej pracy przedstawiono rys patogenetyczny zespołu,
objawy kliniczne, najważniejsze metody diagnostyczne, różnicowanie,
próby leczenia oraz rokowanie. W komentarzu podkreślono,
że personel badający k ażdego pacjenta z jakimkolwiek poziomem
zaburzeń przytomności, sprawiającego wrażenie całkowicie
areaktywnego, nienawiązującego spontanicznie kontaktu, musi
uwzględnić ryzyko, że chory pozostaje w LIS. Powinna obowiązywać
następująca zasada: LIS należy podejrzewać tak długo, jak
długo nie ma pewności co do innego rozpoznania