Neuroobrazowanie we wczesnym okresie niedokrwiennego udaru mózgu

Streszczenie

Współczesne techniki neuroobrazowania pozwalają na wczesne rozpoznanie udaru niedokrwiennego, co umożliwia wdrożenie leczenia fibrynolitycznego w tak zwanym czasowym oknie terapeutycznym, to znaczy w ciągu 3 godzin od wystąpienia klinicznych objawów udaru. Rozpoznanie zmian w tak wczesnym okresie wydaje się poza możliwościami tomografii komputerowej (CT, computed tomography) i standardowego badania metodą rezonansu magnetycznego (MRI, magnetic resonance imaging), ponieważ w niewielkim tylko odsetku przypadków udaje się wykazać wczesne objawy udaru (okres nadostry) za pomocą tych technik. Wraz z wprowadzeniem aparatów CT o izotropowych detektorach i poprawą rozdzielczości kontrastowej systemów zwiększa się szansa na uwidocznienie zmian niedokrwiennych w okresie nadostrym. Należą do nich między innymi zatarcie granicy kory i istoty białej, objaw wstążki wyspy czy też hiperdensji jednej z głównych tętnic koła Willisa. Zdecydowanie większe możliwości we wczesnej diagnostyce udaru mają techniki MR, przede wszystkim zaś sekwencja inwersji i powrotu (FLAIR, fluid attenuated inversion recovery) oraz obrazowanie dyfuzyjne (DWI, diffusion-weighted imaging). Autorzy dokonują przeglądu możliwości poszczególnych metod neuroobrazowania we wczesnym okresie udaru niedokrwiennego mózgu (faza nadostra i ostra).