W niniejszym artykule podjęto próbę przeglądu dostępnych obecnie metod neuroobrazowania w diagnostyce padaczek oraz ich oceny pod kątem przydatności w codziennej praktyce neurologa epileptologa. Od wprowadzenia do powszechnego użytku tomografii komputerowej, w latach 70. ubiegłego stulecia, na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza dokonał się gwałtowny rozwój diagnostyki obrazowej, który nie ominął również epileptologii. Nie można sobie wyobrazić warsztatu współczesnego klinicysty bez możliwości korzystania z licznych informacji, oferowanych przez nowoczesne techniki obrazowania. Z praktycznego punktu widzenia można wyróżnić metody obrazujące strukturę (obrazowanie morfologiczne), do których zalicza się tomografię komputerową (CT, computed tomography) i rezonans magnetyczny (MR, magnetic resonance), oraz obrazujące funkcje badanego narządu — czynnościowy rezonans magnetyczny (fMR, functional magnetic resonance), spektroskopię rezonansową (MRS, magnetic resonance spectroscopy), tomografię emisyjną pojedynczego fotonu (SPECT, single-photon emission tomography) i pozytronową tomografię emisyjną (PET, positron emission tomography). Obecnie zarówno pod względem częstości wykonywanych badań, jak i ich dostępności ekonomicznej i wartości diagnostycznej metodą pierwszoplanową jest rezonans magnetyczny. W dziedzinie epileptologii wyparł on zdecydowanie CT, którą wykonuje się jedynie ze szczególnych wskazań. Wydaje się, że z powodu niedostatecznej rozdzielczości przestrzennej wartość badań SPECT i PET stanowi jedynie uzupełnienie w stosunku do danych uzyskiwanych za pomocą badania MR. W niedalekiej przyszłości obiecującą metodą może się okazać technika MRS pozwalająca na śledzenie in vivo metabolizmu w wybranych niewielkich obszarach mózgowia. Obserwacje wielu autorów skłaniają do wysunięcia wniosku, że jedynie połączenie wielu metod diagnostycznych, pozwalających obrazować i strukturę, i funkcję badanego narządu jest właściwym kierunkiem, w którym powinna podążać współczesna diagnostyka padaczki.