Tom 1, Nr 3 (2005)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2005-09-20
Leczenie przyczynowe stwardnienia rozsianego
Pol. Przegl. Neurol 2005;1(3):118-123.
Streszczenie
W związku z domniemaną autoimmunologiczną patogenezą stwardnienia
rozsianego (SM, sclerosis multiplex) leczenie przyczynowe tej
choroby polega na stosowaniu leków immunomodulujących. W wieloośrodkowych, randomizowanych badaniach klinicznych klasy I udowodnono
skuteczność intereferonu β 1A, interferonu β 1B oraz glatirameru
w postaci remitującej SM (RR SM). Skuteczność ta polega na
zmniejszeniu częstości rzutów choroby o 30-35% oraz na zwolnieniu
postępu rozwoju deficytu neurologicznego o średnio 9 miesięcy
w okresie 2 lat leczenia. Interferon β 1B wykazał także skuteczność
we wczesnym okresie postaci wtórnej przewlekłej choroby (SP SM).
Większą skuteczność inteferonu β obserwowano u chorych po jego
zastosowaniu w bardzo wczesnym okresie choroby, nawet po pierwszym
epizodzie objawów (CIS, clinical isolated syndrome). Interferon
β kilkukrotnie zmniejszał liczbę zmian aktywnych w badaniu rezonansu
magnetycznego w czasie leczenia. Badania rejestracyjne interferonu
β i glatirameru trwały 2 lub 3 lata, ale przedłużone badania
otwarte wskazują, że długoterminowe odległe wyniki leczenia są jeszcze
korzystniejsze. Ogólnoustrojowa tolerancja stosowanych leków
immunomodulujacych jest dobra, ale u pacjentów przyjmujących interferon
β po wstrzyknięciu leku występują objawy paragrypowe.
W terapii postaci przewlekłych i gwałtownie postępujących SM stosuje
się cytostatyczny lek antracyklinowy - mitoksantron, z zachowaniem
środków ostrożności charakterystycznych dla leków cytostatycznych,
w tym ze stałym nadzorem kardiologicznym.
Słowa kluczowe: stwardnienie rozsianeleczenieimmunomodulacja