Obraz kliniczny miastenii: trudności diagnostyczne

Streszczenie

Rozpoznanie miastenii na początku choroby często stwarza klinicyście duże trudności. Według danych z piśmiennictwa u około 20% chorych z potwierdzoną późniejszym przebiegiem miastenią w pierwszym roku obserwacji stawiane są błędne diagnozy. Najczęściej rozpoznaje się nerwicę, histerię, stwardnienie rozsiane, miopatię i polineuropatię. Do najczęstszych przyczyn błędów rozpoznawczych należą: 1) nietypowy wiek zachorowania (miastenia dziecięca oraz miastenia osób w podeszłym wieku), 2) płeć: niekiedy miastenia występuje u chłopców, a w wieku starszym - u mężczyzn, 3) nagły początek choroby, 4) selektywność bloku nerwowo-mięśniowego, przejawiająca się klinicznie objawami izolowanymi tylko do poszczególnych grup mięśniowych. Należy również pamiętać o występowaniu niekiedy zaburzeń oddechowych u ludzi dotychczas zdrowych, po zabiegach chirurgicznych z użyciem środków kuraropodobnych. Zaburzenia takie mogą być początkiem miastenii. Ważna jest również prawidłowa diagnostyka miastenii noworodków, wymagającej nierzadko podawania leków cholinergicznych, a często nierozpoznawanej.