Tom 2, Nr 3 (2006)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2006-08-24
Kanałopatie mięśniowe: miotonie i porażenia okresowe
Pol. Przegl. Neurol 2006;2(3):138-144.
Streszczenie
Do zespołów miotonicznych zalicza się tak zwane miotonie niedystroficzne
spowodowane mutacjami w genach kodujących chlorkowe
lub sodowe kanały mięśni szkieletowych (kanałopatie) oraz dystrofie
miotoniczne typu 1 i 2. Istotą miotonii jest utrudnienie relaksacji mięśnia,
czyli sztywność, spowodowana nadpobudliwością błony włókna
mięśniowego. Klinicznie przejawia się to objawami miotonii czynnej
i perkusyjnej, a w badaniu elektromiograficznym - obecnością wyładowań miotonicznych. Do miotonii chlorkowych należy miotonia
Thomsena i Beckera, a do sodowych - paramiotonia wrodzona,
miotonia fluctuans i permanens. Mutacje w genie kanału sodowego
powodują także hiperkaliemiczne porażenie okresowe. W większości
przypadków porażenie okresowe hipokaliemiczne jest spowodowane
mutacjami w genie kanału wapniowego, natomiast w około 10%
przypadków - w genie kanału sodowego. Podstawą diagnostyki
zespołów miotonicznych jest badanie elektrofizjologiczne, w którym
wykazuje się obecność wyładowań miotonicznych. Ponadto za pomocą różnych testów ocenia się wpływ wysiłku i zimna.
Celem leczenia miotonii jest stabilizacja błony włókna mięśniowego, do czego najczęściej stosuje się meksyletynę. W porażeniach okresowych najczęściej podaje się dichlorofenamid i acetazolamid.
Dystrofia miotoniczna jest schorzeniem wieloukładowym, w którym występują także objawy pozamięśniowe. Rozróżnia się dwa typy: 1 i 2, które są spowodowane różnymi defektami genetycznymi.
Natomiast neuromiotonia jest spowodowana patologią kanałów potasowych w zakończeniach nerwowych i może występować w postaci wrodzonej i nabytej.
Celem leczenia miotonii jest stabilizacja błony włókna mięśniowego, do czego najczęściej stosuje się meksyletynę. W porażeniach okresowych najczęściej podaje się dichlorofenamid i acetazolamid.
Dystrofia miotoniczna jest schorzeniem wieloukładowym, w którym występują także objawy pozamięśniowe. Rozróżnia się dwa typy: 1 i 2, które są spowodowane różnymi defektami genetycznymi.
Natomiast neuromiotonia jest spowodowana patologią kanałów potasowych w zakończeniach nerwowych i może występować w postaci wrodzonej i nabytej.
Słowa kluczowe: miotoniaporażenie okresoweelektrofizjologia w miotoniach