Depresja w chorobie Parkinsona

Streszczenie

Objawy pozaruchowe, przede wszystkim neuropsychiatryczne, chociaż nie dominują w obrazie klinicznym choroby Parkinsona (PD, Parkinson’s disease), to znacząco wpływają na jakość życia, zarówno samych chorych, jak i ich najbliższych. Do najważniejszych zaburzeń neuropsychiatrycznych wpisanych w obraz kliniczny PD należy depresja, występująca nawet u 60% chorych z PD. Wywiera ona znaczący, negatywny wpływ na przebieg samej PD, jak również na zwiększoną chorobowość i śmiertelność w tej grupie pacjentów i należy ją traktować jako ważną składową obrazu klinicznego PD, a jej wystąpienie - jako wynik rozszerzenia się procesu neurodegeneracyjnego poza układ nigrostriatalny. Zdaniem większości autorów depresja w PD ma raczej charakter endogenny (lub mieszany) niż reaktywny, a jej podłożem patogenetycznym jest najprawdopodobniej uszkodzenie neuronów dopaminergicznych, serotoninergicznych i noradrenergicznych, głównie w układzie limbicznym, oraz zaburzenia z kręgu czołowego. Mimo że depresja w PD to znaczący problem medyczny, społeczny i ekonomiczny, to niestety u chorych z PD jest ciągle zbyt rzadko rozpoznawana, a jeszcze rzadziej leczona. Przyczyną tego są między innymi trudności diagnostyczne przy współwystępowaniu objawów depresyjnych i parkinsonowskich oraz terapeutyczne, wynikające z wielu ograniczeń w grupie chorych z PD i depresją.