Choroby układu pozapiramidowego - postępy w diagnostyce i leczeniu

Streszczenie

W niniejszej pracy omówiono najważniejsze - zdaniem autorów - postępy w diagnostyce i leczeniu wybranych chorób układu pozapiramidowego w ostatnich latach. Wprawdzie nie dokonał się ostatnio żaden przełom na miarę wprowadzenia lewodopy, jednak zrozumienie istoty procesów patogenetycznych (znacząca rola genetyki) doprowadziło do wielu eksperymentów, które, być może, w nieodległym czasie spowodują skuteczne leczenie spowalniające przebieg takich schorzeń, jak choroba Parkinsona czy Huntingtona. Dostępne obecnie leczenie objawowe (lewodopa, agoniści dopaminy, inhibitory MAO-B i COMT, zabiegi operacyjne) znacząco poprawia jakość życia osób z chorobą Parkinsona. Poprawę należy też zanotować w leczeniu pozaruchowych objawów choroby Parkinsona, głównie zaburzeń poznawczych (wprowadzenie riwastygminy). Neuroleptyki, leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne mogą być użyteczne w postępowaniu objawowym w chorobie Huntingtona. W dystoniach ogniskowych leczeniem z wyboru jest podawanie toksyny botulinowej. Odkrycie mechanizmu jej działania w zakończeniu presynaptycznym może pozwoli na efektywniejszą terapię. Leczenie operacyjne (GPi DBS, globus pallidus internus-deep brain stimulation) jest obecnie chyba najlepszym wyborem w terapii dystonii uogólnionych. Poznanie genów odpowiedzialnych za powstawanie objawów zespołu niespokojnych nóg (RLS, restless legs syndrome) pozwoli zrozumieć patogenezę tej częstej choroby, a tym samym efektywniej leczyć.
Aktualny algorytm terapeutyczny w RLS wskazuje na efektywność głównie leków dopaminergicznych (lewodopa i agoniści dopaminy).