Otępienie i inne zaburzenia psychiczne, takie jak depresja czy omamy wzrokowe, należą do częstych, tak zwanych pozaruchowych, objawów w zespołach parkinsonowskich. Otępienie w chorobie Parkinsona występuje u 20-30% chorych, a po 8 latach trwania choroby - nawet u około 80%. Ma ono charakter podkorowy, inny niż w chorobie Alzheimera. Z tego też powodu trudniej je rozpoznać, bo w początkowym okresie nie dominują zaburzenia pamięci, tylko zaburzenia funkcji wykonawczych czy orientacji wzrokowo-przestrzennej. Otępienie, obok omamów wzrokowych i zespołu parkinsonowskiego, jest też najistotniejszym objawem stosunkowo niedawno ujętej w formie kryteriów klinicznych jednostki chorobowej, jaką jest otępienie z ciałami Lewy’ego. Zarówno otępienie w chorobie Parkinsona, jak i otępienie z ciałami Lewy’ego, poddają się leczeniu riwastygminą. Lekami polecanymi w tych schorzeniach do terapii depresji są leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (szczególnie sertralina), a w leczeniu zaburzeń psychotycznych najskuteczniejsza jest klozapina w małych dawkach. W otępieniu z ciałami Lewy’ego należy pamiętać o nadwrażliwości na neuroleptyki, szczególnie klasyczne. Zaburzenia poznawcze i zaburzenia zachowania, szczególnie o charakterze zespołu czołowego, to charakterystyczna cecha (wraz z upadkami i oftalmoplegią) postępującego porażenia nadjądrowego. W tym przypadku, jak dotąd, nie ma skutecznego leczenia. W zwyrodnieniu korowo-podstawnym cechą dominującą w obrazie klinicznym jest apraksja. Natomiast w zaniku wieloukładowym zazwyczaj nie obserwuje się istotnych zaburzeń funkcji poznawczych.