Późne powikłania ruchowe w chorobie Parkinsona

Streszczenie

Leczenie w późnym okresie choroby Parkinsona jest szczególnie trudne. Optymalizacja leczenia zaburzeń ruchowych często niesie ryzyko nasilenia zaburzeń pozaruchowych, szczególnie wywołania zaburzeń psychotycznych czy spadków ciśnienia tętniczego. Leczenie musi być indywidualizowane w zależności od sytuacji chorego, jego profilu objawów ruchowych, pozaruchowych czy innych oraz przyjmowanych leków. Farmakoterapia obejmuje głównie leczenie zespołów skrócenia czasu działania leków (zwiększenie dawek lewodopy, ich częstości, dodanie leków zmniejszających rozkład lewodopy, dodanie agonistów dopaminy) oraz dyskinez pląsawiczych (mniejsze i częstsze dawki lewodopy, zmniejszanie dawki lewodopy i dodanie agonisty, podanie amantadyny lub klozapiny). W leczeniu skrajnie nasilonej niesprawności stosuje się pompy ampomorfinowe, dojelitowe podawanie lewodopy oraz zabiegi neurochirurgiczne.