Patofizjologia zaburzeń gałkoruchowych w niektórych schorzeniach ośrodkowego układu nerwowego

Streszczenie

Skojarzone ruchy gałek ocznych, dostosowując swoją prędkość do prędkości względnego lub rzeczywistego ruchu otoczenia, utrzymują jego obraz na siatkówce, co umożliwia pojedyncze, wyraźne widzenie. Wyróżnia się dwie kategorie ruchów gałek ocznych - służące utrzymywaniu spojrzenia oraz zapewniające jego przesuwanie. Utrzymywanie spojrzenia podczas ruchu głowy lub otoczenia opiera się na odruchu przedsionkowo-okoruchowym i wzrokowo- okoruchowym. Przesuwanie spojrzenia podczas ruchu obiektu wiąże się ze stabilizacją obrazu obiektu rzutowanego na plamkę żółtą w mechanizmie śledzących, sakkadowych i konwergencyjnych ruchów gałek ocznych. Oczopląs samoistny występuje w bezruchu i ma charakter patologiczny; doprowadza do przesuwania i niestabilności obrazu na siatkówce. Oczopląs indukowany może się wiązać zarówno z prawidłowymi, jak i zaburzonymi odruchami przedsionkowo-okoruchowymi oraz wzrokowo-okoruchowymi. Jednym z badań pozwalających na wizualizację wychyleń gałek ocznych jest okulografia. W chorobach ośrodkowego układu nerwowego często obserwuje się upośledzenie ruchomości gałek ocznych, będące przyczyną zaburzeń widzenia. Określenie rodzaju tych nieprawidłowości może ułatwić ustalenie właściwego rozpoznania nozologicznego.