Diagnostyka obrazowa wczesnego udaru mózgu

Streszczenie

Choroby naczyniopochodne mózgowia należą do najczęściej spotykanych schorzeń neurologicznych. Są trzecią pod względem częstości, po chorobach serca i nowotworach, przyczyną zgonów, a także najczęstszym powodem inwalidztwa. Występują przede wszystkim u osób starszych, chociaż w około 20% przypadków dotyczą osób w wieku średnim. Metodami z wyboru w neuroobrazowaniu chorób naczyniopochodnych mózgu są: techniki doplerowskie, tomografia komputerowa (TK), rezonans magnetyczny (MR, magnetic resonance), tomografia emisyjna pojedynczego fotonu i pozytonowa tomografia emisyjna. Pozwalają one na rozpoznanie i określenie charakteru zmiany niedokrwiennej, ustalenie jej dokładnej lokalizacji, ocenę rozległości oraz monitorowanie leczenia. W praktyce klinicznej duże znaczenie ma ponadto różnicowanie zmian ogniskowych w mózgowiu, a także wczesne wykazanie obecności udaru niedokrwiennego, co pozwala na szybkie wdrożenie odpowiedniej terapii. Wczesne rozpoznanie udaru (okres nadostry) stało się możliwe dzięki wprowadzeniu badań dyfuzyjnych MR (DWI, ADC), zaś podstawą oceny rozległości strefy penumbry i indeksu penumbra/zawał są przede wszystkim badaniach perfuzji TK lub MR. W pracy szeroko omówiono wszystkie te metody i ich aplikacje kliniczne w udarze mózgu.

Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (1): 1–16