Elektrofizjologiczna diagnostyka zespołów korzeniowych

Magdalena Koszewicz; Sławomir Budrewicz

Tom 6, Nr 2 (2010)

Artykuł przeglądowy

Opublikowany online: 2010-09-10

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Elektrofizjologiczna diagnostyka zespołów korzeniowych

Magdalena Koszewicz, Sławomir Budrewicz

Pol. Przegl. Neurol 2010;6(2):86-91.

Tom 6, Nr 2 (2010)

Prace poglądowe

Opublikowany online: 2010-09-10

Streszczenie

Bólowe zespoły korzeniowe są jedną z najczęstszych przyczyn zasięgania porad lekarskich oraz wykonywania badań elektrofizjologicznych, a w razie potrzeby — obrazowych. Badania elektrofizjologiczne umożliwiają ocenę czynności korzeni rdzeniowych. Ułatwiają ponadto różnicowanie zespołów korzeniowych z uszkodzeniem nerwów obwodowych, na przykład w przebiegu polineuropatii. W diagnostyce elektrofizjologicznej zespołów korzeniowych za najbardziej przydatne uznaje się badanie elektromiograficzne, które powinno być uzupełnione elektroneurografią, z uwzględnieniem tak zwanych potencjałów późnych (fala F, odruch H). Znaczenie pomocnicze mają badania somatosensorycznych oraz ruchowych potencjałów wywołanych. Badania elektrofizjologiczne nie pozwalają na ustalenie etiologii zespołu korzeniowego oraz ścisłej lokalizacji zmian, a prawidłowy wynik tych badań nie wyklucza istnienia uszkodzenia korzeniowego. Pełna ocena zespołu korzeniowego wymaga często wykonania badań obrazowych (rezonansu magnetycznego i tomografii komputerowej). Umożliwiają one uwidocznienie i dokładną lokalizację zmian w strukturach anatomicznych, które są niekiedy znaleziskami przypadkowymi, nieujawnionymi w badaniu klinicznym.
Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (2): 86–91