Padaczka jest jednym z najczęstszym schorzeń neurologicznych. W populacji ogólnej dotyczy około 1% osób. W Polsce choruje na nią około 300–400 tysięcy osób. Biorąc pod uwagę fakt, że termin „padaczka” obejmuje bardzo wiele zespołów i jednostek chorobowych o bardzo złożonym patomechanizmie, właściwe postępowanie z chorymi z napadami padaczkowymi jest zawsze dużym wyzwaniem dla klinicystów. W ostatnich latach opublikowano wiele różnych rekomendacji i standardów diagnostyki i leczenia chorych na padaczkę, które opracowano na podstawie dowodów naukowych i które w zamierzeniu mają pomóc w podejmowaniu decyzji dotyczących diagnostyki oraz leczenia pacjentów z padaczką. Należy podkreślić, że w związku z dokonującym się postępem w rozumieniu patomechanizmów napadów padaczkowych oraz wprowadzaniem nowoczesnej aparatury diagnostycznej i nowych leków przeciwpadaczkowych istnieje potrzeba stałego uaktualniania tych rekomendacji. Zaproponowana ostatnio przez Komisję Międzynarodowej Ligi Przeciwpadaczkowej nowa terminologia i klasyfikacja napadów padaczkowych jest najlepszym tego przykładem. Właściwe rozpoznanie typów napadów padaczkowych oraz odpowiedniego zespołu padaczkowego warunkuje skuteczność leczenia. Niestety, nadal 20–30% pacjentów nie reaguje na leczenie, co jest określane mianem lekooporności. Tacy pacjenci powinni być kierowani do specjalistycznych ośrodków w celu szczegółowej diagnostyki z uwzględnieniem wskazań do leczenia operacyjnego. Rozwiązanie problemu lekooporności jest obecnie największym wyzwaniem dla naukowców oraz klinicystów.
Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (3): 131–136