Padaczka u osób starszych

Streszczenie

Częstość występowania napadów padaczkowych wzrasta z wiekiem. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że współczynniki zapadalności na padaczkę są wyższe wśród osób powyżej 65. roku życia w porównaniu z pierwszymi 10 latami życia. Rozpowszechnienie padaczki u osób starszych może być jeszcze większe niż wynika to z oficjalnych statystyk, ponieważ — jak wskazują obserwacje kliniczne — częstość napadów, zwłaszcza częściowych złożonych, jest prawdopodobnie zaniżana ze względu na niewłaściwą interpretację objawów. Te obserwacje mają istotne znaczenie kliniczne, ponieważ napady częściowe złożone są najczęstszym typem napadów u osób starszych. Ogółem u 48–52% osób powyżej 60. roku życia występują napady częściowe złożone, u 13–19% — częściowe proste, 17–20% — napady uogólnione, a u 6–10% — nieokreślone. Najczęstszą przyczyną padaczki u osób powyżej 60. roku życia jest naczyniopochodne uszkodzenie mózgu (33–42%). Kolejnymi pod względem częstości przyczynami są choroby zwyrodnieniowe mózgu (10–17%), guzy mózgu (10–15%) oraz urazy głowy (5%). U osób starszych częściej niż w innych grupach wiekowych występują napady spowodowane głównie zaburzeniami metabolicznymi i toksycznymi. Klinicznie padaczka wieku starszego różni się istotnie od padaczki u osób młodszych. U osób starszych częstość napadów jest stosunkowo mała, stany ponapadowe trwają długo, odpowiedź na leczenie przeciwpadaczkowe jest dobra, lecz tolerancja leków — raczej słaba, dlatego zwiększanie dawki leku powinno następować bardzo powoli. Wymagane dawki leków często mogą być na dolnych granicach przedziału terapeutycznego.

Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (4): 190–195