Klasyfikacja, obraz kliniczny i leczenie zawrotów głowy

Streszczenie

Po omówieniu tradycyjnego dychotomicznego podziału zawrotów na układowe i nieukładowe, z których pierwsze oznaczają iluzję (złudzenie) ruchu, a drugie — iluzję niestabilności, przedstawiono główne przyczyny zawrotów głowy, ich obraz kliniczny oraz epidemiologię ich najważniejszych postaci. Zaprezentowano między innymi przewlekłe napadowe zawroty, zawroty naczyniowe, migrenowe, a także zawroty związane z organicznymi chorobami układu nerwowego i, wreszcie, zawroty psychogenne. W kolejnej części artykułu przeprowadzono dyskusję dotyczącą nazewnictwa i przedstawiono problemy klasyfikacji zawrotów. Wyjaśniono pojęcia zawrotów błędnikowych i pozabłędnikowych, receptorowych i pozareceptorowych oraz inne terminy, takie jak na przykład westybulopatia. Ostatnia część artykułu dotyczy doraźnego (objawowego) i przyczynowego leczenia zawrotów.
Polski Przegląd Neurologiczny 2011; 7 (1): 11–19