Niedokrwienny udar migrenowy mózgu jest chorobą rzadką — stanowi 0,5–1,5% wszystkich udarów mózgu, jednak w młodszych grupach wiekowych może być istotną przyczyną inwalidztwa poudarowego. Częściej występuje u kobiet, szczególnie chorujących na migrenę z aurą wzrokową, jednak zwiększone ryzyko wystąpienia udaru cechuje również mężczyzn chorujących na migrenę z aurą. Migrena bez aury nie jest związana z wyższym ryzykiem wystąpienia udaru mózgu lub, według innych badań, tylko nieznacznie z nim koreluje. U kobiet chorujących na migrenę z aurą czynnikami znacznie zwiększającymi ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego są palenie tytoniu i stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych.
Patomechanizm udaru migrenowego jest złożony; do jego wystąpienia prawdopodobnie konieczne jest jednoczasowe oddziaływanie kilku czynników, z których najlepiej poznane to: hipoperfuzja mózgowa w przebiegu rozprzestrzeniania się zahamowania korowego, skurcz naczyń mózgowych, zwiększenie krzepliwości krwi, w tym zaburzenia funkcji płytek krwi i śródbłonka naczyń, oraz mikrozatorowość mózgowa.
Badania neuroobrazowe, a w szczególności badanie metodą dyfuzyjnego rezonansu magnetycznego, mogą być przydatne we wczesnych fazach diagnostyki różnicowej udaru migrenowego. Największym wyzwaniem w diagnostyce różnicowej udaru migrenowego są epizody sporadycznej migreny połowiczoporaźnej. W ostatniej części niniejszej pracy omówiono także zagadnienia związane z leczeniem udaru migrenowego w jego fazie ostrej oraz postępowanie profilaktyczne.
Polski Przegląd Neurologiczny 2011; 7 (2): 88–96