Tom 8, Nr 1 (2012)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2012-05-11
Wyniki leczenia zespołu Guillaina-Barrégo u dzieci w zależności od zastosowanych metod terapeutycznych
Pol. Przegl. Neurol 2012;8(1):19-24.
Streszczenie
Zespół Guillaina-Barrégo (GBS, Guillain-Barré syndrome), czyli
ostra zapalna poliradikuloneuropatia, objawia się symetrycznym
osłabieniem siły mięśniowej i zniesieniem odruchów ścięgnistych
o charakterze wstępującym. W rezultacie choroba doprowadza
do ostrego niedowładu wiotkiego 2- lub 4-kończynowego oraz
porażeń nerwów czaszkowych. Częstość występowania GBS określa
się na około 1/100 000 dzieci poniżej 15. roku życia rocznie.
Celem pracy jest analiza przebiegu klinicznego klasycznego GDB
u dzieci w zależności od stosowanego leczenia.
Badaniami objęto grupę 23 dzieci, u których na podstawie badania
przedmiotowego oraz oceny biochemicznej płynu mózgowo-
-rdzeniowego rozpoznano klasyczny GBS. W analizowanej grupie
u wszystkich dzieci wystąpił ostry niedowład kończyn dolnych,
u 39% — dysfunkcja zwieraczy odbytu i pęcherza moczowego,
u 63% — porażenie 4-kończynowe, a u 22% — niewydolność
oddechowa. Najczęstszą bezpośrednią przyczyną wystąpienia GBS
była infekcja górnych dróg oddechowych.
W leczeniu 74% dzieci z rozpoznaniem GBS stosowano steroidoterapię
systemową, 57% pacjentów otrzymało preparaty immunoglobulin
(IVIG), u 48% wykonano plazmaferezę (PE). W grupie
pacjentów, u których zastosowano wyłącznie IVIG, 50% stanowiły
dzieci z niedowładem wiotkim 4-kończynowym, a 50% — dzieci
z porażeniem kończyn dolnych. W grupie chorych, u których
leczenie wspomagano przeprowadzeniem PE, 81% stanowiły osoby
z niedowładem wiotkim 4-kończynowym, w tym 3 pacjentów
wymagających sztucznej wentylacji. Średni czas hospitalizacji
dzieci leczonych IVIG wynosił 20,25 dnia, a dzieci, u których stosowano
PE — 24,18 dnia.
Słowa kluczowe: zespół Guillaina-Barrégoplazmaferezaleczenie immunoglobulinami