Padaczka jest najczęściej rozpoznawana w dzieciństwie, dlatego wpływa na dalszy rozwój fizyczny, intelektualny i psychospołeczny dziecka. Celem pracy była długofalowa analiza obrazu klinicznego dzieci z rozpoznaniem padaczki częściowej skrytopochodnej i objawowej, z uwzględnieniem wpływu choroby i leczenia na rozwój psychoruchowy dzieci. Porównano wpływ wybranych parametrów klinicznych na skuteczność leczenia. Badaniem objęto 75 dzieci hospitalizowanych w Klinice Chorób Zakaźnych i Neurologii Dziecięcej Akademii Medycznej im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu z rozpoznaniem padaczki częściowej objawowej i skrytopochodnej. Wykazano, że czynniki, takie jak: płeć, drgawki gorączkowe, obciążony padaczką wywiad rodzinny czy obciążony wywiad okołoporodowy, nie wpływają na skuteczność leczenia przeciwpadaczkowego. Często leczenie okazywało się nieskuteczne u dzieci z opóźnionym rozwojem intelektualnym i zmianami patologicznymi w badaniu neuroobrazowym. Pacjenci, u których terapia przeciwpadaczkowa była skuteczna, częściej byli leczeni z zastosowaniem monoterapii, jako terapii pierwszego rzutu, oraz stwierdzono u nich poprawę uwidocznioną w zapisie elektroencefalograficznym. Występowanie działań niepożądanych, opisywanych jako typowe dla stosowanych leków przeciwpadaczkowych, było porównywalne w obu grupach chorych. Padaczki częściowe skrytopochodne i objawowe u dzieci wykazują dobre rokowanie, skuteczność terapii udaje się osiągnąć u znacznego odsetka (73,34%) pacjentów. Padaczka częściowa skrytopochodna rokuje znacznie lepiej niż padaczki częściowe objawowe, a odsetek pacjentów wolnych od napadów po zakończeniu okresu obserwacji w padaczkach skrytopochodnych wynosił 83,7%. Wyższy odsetek występowania opóźnienia rozwoju psychoruchowego w przypadku padaczek objawowych, a w szczególności padaczek częściowych z płata czołowego i o nieustalonej lokalizacji ogniska, może się wiązać z objawowym charakterem padaczki, jak również z gorszą reakcją na leczenie.