Najnowsze rekomendacje w leczeniu choroby Gauchera

Streszczenie

Choroba Gauchera (GD) jest najczęściej występującą lizosomalną chorobą spichrzeniową, dziedziczoną w sposób autosomalny recesywny. Patofizjologia tej jednostki chorobowej opiera się na krytycznym niedoborze lub całkowitym braku enzymu lizosomalnego glukocerebrozydazy. Choroba prowadzi do spichrzania substratu tego enzymu - glukozyloceramidu. Glukozyloceramid odkłada się przede wszystkim w makrofagach, które zamieniają się w komórki Gauchera i naciekają szpik kostny oraz narządy miąższowe, zaburzając ich funkcję. Prowadzi to do najczęściej obserwowanych objawów jakimi są: hepatosplenomegalia, niedokrwistość, małopłytkowość, skłonność do krwawień i infekcji. GD towarzyszą także poważne dysfunkcje neurologiczne, których patofizjologia nie została jeszcze w pełni wyjaśniona. Heterogenny fenotyp oraz zróżnicowany wiek ujawniania się zaburzeń doprowadził do podziału GD na 3 podtypy, z których pierwszy (GD1) występuje najczęściej i pozbawiony jest zaburzeń neurologicznych. W typie drugim zaburzenia pojawiają się już w okresie płodowym, a szybkie narastanie dysfunkcji neurologicznych prowadzi do śmierci w okresie wczesnodziecięcym. Symptomatologia typu 3 przypomina typ 1, ale obecne są także objawy neurologiczne. Z powodu wielonarządowych dysfunkcji terapia GD jest trudna. Celem niniejszej pracy jest przegląd aktualnie dostępnych i zalecanych metod terapeutycznych u pacjentów z chorobą Gauchera. Obecnie stosuje się przede wszystkim leczenie dążące do zwiększenia aktywności glukocerebrozydazy, bądź zmniejszenia biosyntezy glukozyloceramidu. Główną metodą terapeutyczną jest enzymatyczna terapia zastępcza (ERT). Dotychczas zaakceptowano trzy preparaty: imiglucerazę, welaglucerazę alfa oraz taliglucerazę alfa. Dobre rezultaty przynosi również terapia redukcji substratu (SRT) opierającą się na inhibitorach syntazy glukozyloceramidu, preparatach eliglustat lub miglustat. Konieczna jest także terapia wspomagająca towarzyszących dolegliwości dotyczących szczególnie układu kostnego, krwiotwórczego i nerwowego. Rozważa się również zastosowanie transplantacji komórek krwiotwórczych (ang. hematopoietic stem cell transplantation, HSCT), terapii genowej i chaperonów farmakologicznych.