Wprowadzenie. Trastuzumab w postaci dożylnej i podskórnej ma podobną skuteczność oraz profil bezpieczeństwa. Podanie podskórne umożliwia redukcję kosztów leczenia, oszczędność czasu, zasobów sprzętowych i jest bardziej przyjazne dla chorych i personelu. W Polsce nie stosowano dotąd trastuzumabu w warunkach domowych, ale istnieją programy domowego leczenia lekami biologicznymi. Celem projektu było zgromadzenie informacji oraz ocena procedur organizacyjnych leczenia trastuzumabem w postaci podskórnej w warunkach domowych i ocena satysfakcji chorych i personelu. 

Materiał i metody. Grupę badaną stanowiły chore na raka piersi HER2+ leczone radykalnie. Monitorowanie i czas trwania leczenia były zgodne z charakterystyką produktu leczniczego (ChPL) i zasadami refundacyjnymi. Pierwsze 3–6 dawek trastuzumabu podawano w ośrodku onkologicznym, a kolejne stosowano w domu. Wizyty lekarskie odbywały się co 3 miesiące. Dane analizowano za pomocą statystyki opisowej. Uzyskano pozytywną opinię Komisji Bioetycznej. 

Wyniki. W projekcie uczestniczyło 20 chorych. Mediana wieku to 59 lat (36–72 lat). Średnia odległość od miejsca zamieszkania do szpitala wynosiła 24 km (2–65 km). Podano 232 dawki leku, średnio 11,6 dawki na chorą (zakres 6–14). Tolerancja trastuzumabu była dobra i zgodna z ChPL. Czas pobytu w domu wynosił średnio 60 minut. Niemal wszystkie chore (19/20) oceniały pozytywnie oszczędność czasu, możliwość kontynuowania pracy zawodowej oraz unikanie tłumów i ryzyka zakażenia. Dwie chore uznały, że wizyta pielęgniarki zakłóca ich prywatność. Nie obserwowano problemów logistycznych ani technicznych. 

Wnioski. Podskórne stosowanie trastuzumabu w domu jest bezpieczne i proste w organizacji oraz dobrze odbierane przez chorych i pielęgniarki. Oceniana forma organizacji leczenia może być wartościowa dla chorych niepełnosprawnych, którzy nie mogą dotrzeć do szpitala, oraz dla aktywnych zawodowo.