Immunoterapia to jedna z metod leczenia chorób nowotworowych, w której modyfikowana, wzmacniana lub pobudzana jest aktywność układu immunologicznego wobec komórek nowotworowych. Immunoterapia daje duże nadzieje na poprawę jakości życia chorych oraz na kontrolę, a nawet na remisję choroby nowotworowej. Dzisiejszy postęp metod immunoterapii wynika z dokładnego poznania podstawowych mechanizmów funkcjonowania układu immunologicznego, wzbudzania swoistej odpowiedzi immunologicznej oraz interakcji zachodzących pomiędzy układem immunologicznym a rozwijającym się nowotworem. W chwili obecnej najbardziej obiecującą metodą immunoterapii jest zastosowanie przeciwciał przeciwko immunologicznym punktom kontroli, które są cząsteczkami kluczowymi dla właściwego funkcjonowania układu immunologicznego, a ich obecność dotyczy większości komórek. W kontekście potrzeb układu immunologicznego (aktywacji lub wygaszenia odpowiedzi immunologicznej), możemy wyróżnić dwa typy tych cząsteczek:

1) cząsteczki odpowiedzialne za przekazanie sygnału aktywującego limfocyty: CD28, CD27, OX40, CD137, GITR. Pobudzenie ich zwiększa proliferację limfocytów, ich różnicowanie i aktywację oraz pozytywnie stymuluje rozwój odpowiedzi immunologicznej;

2) cząsteczki odpowiedzialne za przekazanie sygnału hamującego limfocyt, do których należą cząsteczki: CTLA-4, PD-1, ICOS, LAG-3, TIM-3. Pobudzenie ich prowadzi do funkcjonalnego wyczerpania limfocytów, do wyhamowania odpowiedzi immunologicznej i do powstania immunosupresji.

Koncepcja immunoterapii z wykorzystaniem przeciwciał przeciw immunologicznym punktom kontrolnym polega na zablokowaniu „ujemnych” punktów kontroli, a tym samym odwróceniu anergii limfocytów T w mikrośrodowisku guza oraz tkankach obwodowych. Wiedza na temat sposobów działania immunoterapii jest niezmiernie ważna, gdyż pozwala na zrozumienie mechanizmów powstawania skutków ubocznych terapii oraz pojawienia się oporności na zastosowane leczenie, co wymaga od klinicysty odmiennego podejścia do takich chorych.