Postęp w zakresie leczenia systemowego raka jelita grubego

Streszczenie

W ciągu ostatniej dekady dokonał się istotny postęp zarówno w zakresie bezpieczeństwa, jak i efektywności leczenia chorych na raka jelita grubego. Ten pierwszy aspekt dotyczy leczenia uzupełniającego chorych w III stopniu zaawansowania, natomiast drugi — leczenia systemowego chorych na zaawansowanego raka jelita grubego z określonymi zaburzeniami molekularnymi. Dzięki zaktualizowanym wynikom badania IDEA nie ma już wątpliwości, że dla chorych z histopatologicznym stopniem zaawansowania pT1–3 i N1 istnieje możliwość skrócenia czasu leczenia uzupełniającego schematem CAPOX o połowę. Takie postępowanie pozwala nie tylko utrzymać dotychczasową efektywność 6-miesięcznego leczenia uzupełniającego opartego na oksaliplatynie, ale równocześnie drastycznie ograniczyć ryzyko występowania przewlekłej neuropatii. Z kolei w leczeniu paliatywnym postęp uwarunkowany był wprowadzeniem nowych terapii celowanych dedykowanych chorym z krytycznie niekorzystnymi zaburzeniami molekularnymi. Przykładami takich sukcesów jest zastosowanie enkorafenibu w skojarzeniu z cetuksymabem u chorych z mutacją BRAF V600E czy immunoterapii u chorych z guzami wykazującymi niestabilność mikrosatelitarną.