Pazopanib w długotrwałym leczeniu chorego na rozsianego jasnokomórkowego raka nerki — czy spersonalizowana terapia może być zarówno skuteczna, jak i dobrze tolerowana?

Streszczenie

Rak nerki w Polsce stanowi blisko 4% zachorowań na choroby nowotworowe u mężczyzn, 3% u kobiet i jest nowotworową przyczyną 3% zgonów u mężczyzn i 2% u kobiet. Według Krajowego Rejestru Nowotworów w 2016 roku liczba nowych zachorowań u mężczyzn wynosiła około 3200, a u kobiet — 2000. Liczba zgonów wynosiła odpowiednio około 1700 wśród mężczyzn i prawie 1000 wśród kobiet. Zgodnie z wytycznymi European Society of Clinical Oncology, uaktualnionymi w lutym 2020 roku, standardem postępowania w pierwszej linii leczenia rozsianego, jasnokomórkowego raka nerki (ccRCC) jest leczenie z zastosowaniem połączenia pembrolizumabu z aksytynibem niezależnie od grupy prognostycznej według skali International Metastatic Renal Cell Carcinoma Database Consortium (IMDC) i statusu receptora programowanej śmierci komórki (PD-L1). Natomiast u pacjentów w grupie pośredniego i niekorzystnego rokowania według skali MSKCC/IMDC, kombinacja niwolumabu i ipilimumabu stanowi także standard leczenia w pierwszej linii leczenia rozsianego ccRCC. W przypadku braku dostępności terapii pembrolizumabem z aksytynibem lub ipilimumabem z niwolumabem lub gdy połączenie tych leków jest przeciwskazane, zaleca się leczenie ukierunkowane na czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) — pazopanib lub sunitynib (oba leki we wszystkich grupach rokowniczych) lub kabozantynib (w grupie pośredniego i niekorzystnego rokowania) lub tiwozanib (w grupie korzystnego rokowania). Obecnie w 2020 roku w Polsce istnieje możliwość leczenia w pierwszej linii chorych na rozsianego ccRCC, należących do grupy korzystnego i pośredniego ryzyka według skali MSKCC, pazopanibem lub sunitynibem w ramach programu lekowego. W sytuacji gdy leki o podobnej skuteczności dostępne są w terapii, istotnym czynnikiem przy wyborze terapii powinien być profil bezpieczeństwa. Zarówno pazopanib, jak i sunitynib posiadają odmienne profile toksyczności, co potwierdzono między innymi w badaniu COMPARZ. W badaniu wykazano ponadto, że jakość życia (QoL, Quality of life) chorych, przyjmujących pazopanib, była lepsza w porównaniu z chorymi otrzymującymi sunitynib. Pazopanib to doustny inhibitor angiogenezy, którego cel molekularny jest związany z receptorem naczyniowego czynnika wzrostu śródbłonka (VEGF), receptorem płytkopochodnego czynnika wzrostu (PDGF) i receptorem c-KIT. Poniżej przedstawiono opis przypadku pacjenta leczonego pazopanibem w pierwszej linii leczenia rozsianego raka jasnokomórkowego nerki z przerzutami do mózgu, u którego zastosowana terapia nie wpłynęła na pogorszenie jakości życia.