dostęp otwarty
Podsumowanie doświadczeń w stosowaniu immunoterapii u chorych na czerniaka w ramach dostępnych programów lekowych
Afiliacje- Klinika Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków, Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie — Państwowy Instytut Badawczy w Warszawie, Polska
- Zakład Farmakologii Doświadczalnej, Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. M. Mossakowskiego PAN w Warszawie, Polska
dostęp otwarty
Streszczenie
Niwolumab i pembrolizumab to przeciwciała monoklonalne z klasy IgG4, które łączą się z receptorem śmierci komórki (PD-1) występującym na limfocytach T. Związanie leku anty-PD-1 z receptorem zapobiega hamowaniu czynności tych komórek i nasila odpowiedź immunologiczną przeciwko komórkom czerniaka. Monoterapia pembrolizumabem i niwolumabem cechuje się podobną skutecznością, w tym w zakresie PFS i OS. Immunoterapia niwolumabem i pembrolizumabem jest skuteczna, niezależnie od statusu mutacji BRAF. Obecnie wybór między niwolumabem a pembrolizumabem dotyczy przede wszystkim częstotliwości wlewów (co 3 tygodnie w przypadku pembrolizumabu vs. co 2 tygodnie w przypadku niwolumabu lub co 6 tygodni vs. co 4 tygodnie). Na podstawie dostępnych badań można wnioskować, że choroba autoimmunologiczna nie jest absolutnym przeciwwskazaniem do stosowania immunoterapii, o ile zapewnia się ścisłe monitorowanie kliniczne chorych i konsultacje specjalisty (m.in. reumatologa, dermatologa). Pacjenci z ciężką chorobą autoimmunologiczną, którzy są leczeni lekami biologicznymi lub mają wywiad powikłań choroby autoimmunologicznej zagrażających życiu (np. ciężka choroba Leśniowskiego–Crohna), nie powinni być kwalifikowani do immunoterapii, w przeciwieństwie do pacjentów z minimalnie objawową chorobą autoimmunologiczną (np. łagodna łuszczyca skórna).
Streszczenie
Niwolumab i pembrolizumab to przeciwciała monoklonalne z klasy IgG4, które łączą się z receptorem śmierci komórki (PD-1) występującym na limfocytach T. Związanie leku anty-PD-1 z receptorem zapobiega hamowaniu czynności tych komórek i nasila odpowiedź immunologiczną przeciwko komórkom czerniaka. Monoterapia pembrolizumabem i niwolumabem cechuje się podobną skutecznością, w tym w zakresie PFS i OS. Immunoterapia niwolumabem i pembrolizumabem jest skuteczna, niezależnie od statusu mutacji BRAF. Obecnie wybór między niwolumabem a pembrolizumabem dotyczy przede wszystkim częstotliwości wlewów (co 3 tygodnie w przypadku pembrolizumabu vs. co 2 tygodnie w przypadku niwolumabu lub co 6 tygodni vs. co 4 tygodnie). Na podstawie dostępnych badań można wnioskować, że choroba autoimmunologiczna nie jest absolutnym przeciwwskazaniem do stosowania immunoterapii, o ile zapewnia się ścisłe monitorowanie kliniczne chorych i konsultacje specjalisty (m.in. reumatologa, dermatologa). Pacjenci z ciężką chorobą autoimmunologiczną, którzy są leczeni lekami biologicznymi lub mają wywiad powikłań choroby autoimmunologicznej zagrażających życiu (np. ciężka choroba Leśniowskiego–Crohna), nie powinni być kwalifikowani do immunoterapii, w przeciwieństwie do pacjentów z minimalnie objawową chorobą autoimmunologiczną (np. łagodna łuszczyca skórna).
Słowa kluczowe
czerniak, immunoterapia, niwolumab, pembrolizumab
Informacje o artykuleTytuł
Podsumowanie doświadczeń w stosowaniu immunoterapii u chorych na czerniaka w ramach dostępnych programów lekowych
Czasopismo
Onkologia w Praktyce Klinicznej - Edukacja
Numer
Typ artykułu
Artykuł przeglądowy
Strony
74-87
Opublikowany online
2020-01-16
Wyświetlenia strony
521
Wyświetlenia/pobrania artykułu
307
Rekord bibliograficzny
Onkol Prakt Klin Edu 2020;6(2):74-87.
Słowa kluczowe
czerniak
immunoterapia
niwolumab
pembrolizumab
Autorzy
Anna M. Czarnecka
Piotr Rutkowski
