Podsumowanie doświadczeń w stosowaniu immunoterapii u chorych na czerniaka w ramach dostępnych programów lekowych

Streszczenie

Niwolumab i pembrolizumab to przeciwciała monoklonalne z klasy IgG4, które łączą się z receptorem śmierci komórki (PD-1) występującym na limfocytach T. Związanie leku anty-PD-1 z receptorem zapobiega hamowaniu czynności tych komórek i nasila odpowiedź immunologiczną przeciwko komórkom czerniaka. Monoterapia pembrolizumabem i niwolumabem cechuje się podobną skutecznością, w tym w zakresie PFS i OS. Immunoterapia niwolumabem i pembrolizumabem jest skuteczna, niezależnie od statusu mutacji BRAF. Obecnie wybór między niwolumabem a pembrolizumabem dotyczy przede wszystkim częstotliwości wlewów (co 3 tygodnie w przypadku pembrolizumabu vs. co 2 tygodnie w przypadku niwolumabu lub co 6 tygodni vs. co 4 tygodnie). Na podstawie dostępnych badań można wnioskować, że choroba autoimmunologiczna nie jest absolutnym przeciwwskazaniem do stosowania immunoterapii, o ile zapewnia się ścisłe monitorowanie kliniczne chorych i konsultacje specjalisty (m.in. reumatologa, dermatologa). Pacjenci z ciężką chorobą autoimmunologiczną, którzy są leczeni lekami biologicznymi lub mają wywiad powikłań choroby autoimmunologicznej zagrażających życiu (np. ciężka choroba Leśniowskiego–Crohna), nie powinni być kwalifikowani do immunoterapii, w przeciwieństwie do pacjentów z minimalnie objawową chorobą autoimmunologiczną (np. łagodna łuszczyca skórna).